رساله آداب و سنن اسلامی و مناهی القرآن و النبیّ صلی الله علیه وآله وسلّم صفحه 110

محرمات قرآنی

اشاره

پس از نوشتن مناهی رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلّم) لازم دیدم مناهی و محرّمات قرآنی را نیز به ترتیب آیات قرآنی بیان نمایم، تا اوقع در نفوس باشد، چرا که در این زمان ها برخی از مخالفین و منافقین به مردم تلقین نموده اند که ما هر چه در قرآن باشد را قبول داریم.

و محرّمات و دستوراتی که از رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلّم) و اهل بیت او به ما رسیده است را نمی پذیرند و می گویند حجّتی بر آنها نیست، و این سخن، سخن کسانی است که از اوّل گفتند: «حسبنا کتاب الله» و عترت و اهل بیت و اوصیای رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلّم) را نپذیرفتند، و به همین علت از دین خدا خارج شدند، چرا که رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلّم) در حدیث متواتر و مسلّمی که شیعه و سنّی نقل کرده اند فرمود:

«إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی؛ أَهْلَ بَیْتِی مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بعدی ابداً، وَ إِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّی یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ... »(1)

و مفهوم این روایت متواتر این است که تمسّک نکردن به عترت سبب گمراهی خواهد بود و کتاب خدا بدون بیان و تفسیر عترت هادی کسی نمی باشد، و مردم در گمراهی سختی واقع خواهند شد، همان گونه که اهل سنّت واقع شده اند، آنان چون از معارف اهل البیت(علیهم السلام) جدا شدند به ناچار سخنان و تفاسیر ابوحنیفه و احمدبن حنبل و مالک بن انس و محمدبن ادریس شافعی را پذیرفتند در حالی که اختلاف بین آنان فراوان است و دلیلی بر حجیّت سخنان آنان نیست. و لکن شیعیان و دوستان اهل البیت(علیهم السلام) به حدیث فوق عمل نموده اند، و آیات قرآن را با بیان و تفسیر اهل البیت(علیهم السلام) معنا می کنند، از این رو خطای زیادی ندارند و به آنچه اهل البیت و عترت رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلّم) فرموده اند عمل می کنند و معتقد هستند و می گویند:

«الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایه امیرالمؤمنین و أولاده المعصومین علیهم السلام».