رساله آداب و سنن اسلامی و مناهی القرآن و النبیّ صلی الله علیه وآله وسلّم صفحه 5

علی الطاعه جهاد، و أفضل من عباده ستّین سنّه، و غمّ الموت کفّاره الذنوب، و اعلم یا علیّ أنّ ارزاق العباد علی الله سبحانه، و غمّک لهم لا یضرّک و لا ینفع غیر أنّک توجر علیه، و إنّ أغمّ الغمّ غمّ العیال.(1)

. قیل لعیسی بن مریم(علیه السلام): کیف أصبحت یا روح الله؟ قال:

«أصبحت و ربّی تبارک و تعالی من فوقی، و النار أمامی، و الموت فی طلبی، لا املک ما أرجو، و لا اظیق دفع ما أکره، فأیّ فقیر أفقر منّی؟

و قیل للنبیّ(صلی الله علیه وآله وسلّم): کیف أصبحت؟ قال:

«بخیرٍ من رجلٍ لم یصبح صائماً، و لم یعد مریضاً، و لم یشهد جنازهً»

و قال جابر بن عبدالله الأنصاری:

لقیت علیّ بن ابیطالب(علیهماالسلام) ذات یومٍ صباحاً فقلت: کیف أصبحت یا أمیرالمؤمنین؟ قال: بنعمهٍ من الله و فضل من رجل لم یذر أخاه، و لم یُدخل علی مؤمن سروراً. قلت: و ما ذلک السرور؟ قال: یفرّج عنه کرباً، او یقضی عنه دیناً، أو یکشف عنه فافهً.»

قال جابر: و لقیت علیّاً یوماً فقلت: کیف أصبحت یا أمیرالمؤمنین؟ قال: «أصبحنا و بنا من نعم الله و فضله ما لا نحصیه، مع کثیر ما نحصیه، فما ندری أیّ نعمهٍ نشکر؟ أجمیل ما ینتشر؟ أم قبیح ما یستر؟»

و قیل لأبی ذرّ رضی الله عنه: کیف اصبحت یا صاحب رسول الله(صلی الله علیه وآله وسلّم): قال: «أصبحت بین نعمتین بین ذنبٍ مستور، و ثناء من اغترّ به فهو المغرور.»(2)

مؤلّف گوید: هدف از نقل روایات فوق آمادگی برای اطاعت و تأسیّ به اخلاق رسول خدا و ائمه معصومین(علیهم السلام) و صحابه ی صالح آنان می باشد، چرا که تا انسان به یاد خدا و مرگ و عاقبت خود