ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 121

1- مصباح المتهجد: 845، دعای کمیل.

چه در این عالم انجام می گیرد، گویا به ارادۀ من است. محبوب من است که همه چیز را می چرخاند و من نیز به چرخاندن محبوبم راضی و خوشنود هستم.

هم نشینی با انبیا با توجه به خدا

خدا به خاطر سرمایه ای که در حرّ بوده، لحظه ای به حرّ بن یزید نگاهی کرد، ببینید این نگاه چه کرد؟ سرش را پایین انداخت و آمد و جملاتی را گفت که ترجمه اش این است:

لطف الهی به من خار زار نیز امید دهد به وصل یار

یک نظر آن دلبر مهوش کند عاقبت کار مرا خوش کند

از می آن ساقی شیرین لبم لطف کند، صبح نماید شبم

در گذرد از گنهم لطف دوست لطف، چنین پرگنهی را نکوست

در گذر ای دوست گناه مرا صبح کن این شام سیاه مرا

ای کرمت از ازل اول عطا زان کرم آمرز ز من هر خطا

بر دلم افروز تو نور یقین با همه اخیار کنم همنشین(1)

همین گونه نیز شد؛ با همۀ اخیار همنشین شد. نه این که او را در قیامت فقط دو ساعت کنار پیامبران علیهم السلام ببرند، بعد بگویند: کافی است، بلکه

«وَ مَنْ یُطِعِ اللّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِکَ مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَیْهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحِینَ وَ حَسُنَ أُولئِکَ رَفِیقاً»(2)

یک نگاه، یک نظر و یک رویکرد.

«وَ بِنُورِ وَجْهِکَ الّذی أضاءَ لَهُ کُلُّ شَیء»(3)

این چهره و این وجه، این حقیقت الحقایق که قوام همۀ ارزش های ما به احاطه این حقیقت است.