ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 284

1- الهی قمشه ای

اسمای حسنای پروردگار را در او جلوه گر می بیند، چون به ما امر کرده اند که در عظمت وجودی پیغمبر صلی الله علیه و آله نیز اندیشه کنید. خدا به ما نمی گوید که باید پیغمبر صلی الله علیه و آله را بدون شناخت قبول کنید، بلکه می گوید:

«ثُمَّ تَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِکُمْ مِنْ جِنَّهٍ»(1)

در مورد پیغمبر صلی الله علیه و آله عقل خود را به کار بگیرید، اندیشه و فکر کنید، به این نتیجه می رسید که او فرستادۀ ماست. سیاق آیه، نکره در سیاق نفی است؛ یعنی کمترین عیبی در او نمی بینید، اما اگر با غرور جلو نیاییم.

اگر با غرور جلو بیاییم، ابولهب می مانیم. اگر حسود باشیم، عقبه بن ابی معیط(2) می مانیم. با کبر بیاییم، چون ابوجهل می مانیم. با عقل جلو بیایید تا ابوذر، سلمان، ابن سینا، ملاصدرا، ابورافع، ابوالهیثم بن تیهان(3) بشوید. اگر با عقل بیشتری بیایید، سلمان می شوید، با عقل صد در صد کامل بیایید، علی بن ابی طالب علیه السلام می شوید.

اگر اندیشه کنید، می بینید که در این مرد حتی یک عیب نیز نمی توانید پیدا کنید. عیب که پیدا نمی کنید هیچ، او را «مطلع الفجر» و افق اسمای حسنای خدا می بینید.

اندیشه در نفس

اندیشه در طبیعت با قدم عقل، برای رسیدن به خدا، اندیشه در پیغمبر صلی الله علیه و آله برای رسیدن به فرهنگ جامع و پاک الهی و اندیشه در نفس خود:

«وَ فِی أَنْفُسِکُمْ أَ فَلا تُبْصِرُونَ»(4)

تا از درون خود، خدا را بیابید. چرا؟ چون خدا از شما دور، جدا و بیرون نیست، البته به آن معنایی که در خطبۀ اول «نهج البلاغه» وارد شده است.(5)