ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 299

1- نحل (16):90؛ «به راستی خدا به عدالت و احسان و بخشش به خویشاوندان فرمان می دهد، و از فحشا و منکر و ستم گری نهی می کند.»

2- انعام (6):90؛ «آنان [که در آیات گذشته به عنوان پیامبران از ایشان یاد شد] کسانی هستند که خدا هدایتشان کرد.»

3- آل عمران (3):15؛ «در آنجا جاودانه اند.»

خدا، بهشت و رضوان اکبر هستند، او منبع پایان ناپذیر است و گیرندگی این ها نیز تمام نمی شود، پس دایم در گرفتن هستند.

شما تجارتی را پرسودتر از این کجا می خواهید پیدا کنید؟

«أُولئِکَ الَّذِینَ هَداهُمُ اللّهُ وَ أُولئِکَ هُمْ أُولُوا الْأَلْبابِ» (1)

این ها صاحبان خرد و فکر هستند که این دو نشانه را دارند: هم گوش را در شنیدن کلام احسن و هم وجود خود را در تحقّق دادن کلام احسن هزینه می کنند.

زراعت و تجارت اهل تعقّل

آن گاه پروردگار عالم، در قرآن از این ها دو تعبیر دارد؛ «زارع» و «تاجر». اما تعبیر زارع در آیۀ بیست سورۀ مبارکۀ شوری است.

«مَنْ کانَ یُرِیدُ حَرْثَ الْآخِرَهِ نَزِدْ لَهُ فِی حَرْثِهِ»(2)

کسی که بخواهد - چه کسی می خواهد؟ عاقل، متفکر، خردمند، اندیشمند - بکارد و کاشت خود را با خدا معامله کند؛ یعنی برای خدا و لله باشد، در دنیا زندگی می کند، ولی محصول دایمی می کارد، چون به قدری باهوش و با فکر است که عمر خود را حرام نمی کند، زراعت خود را از بین نمی برد، عمری در این دنیا برای خدا زراعت کار و کارگر است.

اگر ازدواج می کند، برای خداست.

«نِساؤُکُمْ حَرْثٌ لَکُمْ»(3)

همسران شما برای شما محل کشت آخرتی است. او زارع است، چون برای خدا ازدواج کرده است. باید فرزند او مانند حسن، حسین و قمر بنی هاشم باشند.

دانه ای که این چنین زارعی بکارد، با آن زمین، باید چنین محصولی بدهد؛ ابدی، دایمی و همیشگی. نه تنها از طریق خودش، بلکه از خدا، از طریق فرزندان خود