ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 312

1- مستدرک الوسائل: 132/1، باب 20، حدیث 184؛ بحار الأنوار: 108/1، باب 4، حدیث 4؛ الخصال: 433/2، حدیث 17.

2- حجرات (29):13؛ «بی تردید گرامی ترین شما نزد خدا پرهیزکارترین شماست.»

نیز گذشته اند.

انسان هایی که کوردل هستند، نمی فهمند و فکر نمی کنند، فقط متکبرانه و مغرورانه می گویند: نمی خواهیم، یعنی از بس که کور هستند، احساس تهیدستی نمی کنند. و مغرورانه خیر را قبول نمی کند. این ها مانند ابوجهل می میرند.

در تمام جوامع، - بلال ها و ابوجهل ها - هستند.

سعدی در آن شعر آدمیت، باز نتوانسته مطلب را برساند، چون انسان از این نیز بالاتر می رود. او می گوید:

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت(1)

یکی بودن خیر با حجر بن عدی

روز بیستم ماه مبارک رمضان که کسی را برای عیادت امیرالمؤمنین علیه السلام راه نمی دادند و نباید راه می دادند، چون که امیرالمؤمنین علیه السلام با ضربتی که خورده بودند، مشکل داشتند و توان این که عیادت کنندگان را بپذیرند نداشتند. در را بسته بودند و هر کس می آمد، عذرخواهی می کردند و قبول نمی کردند.

امیرالمؤمنین علیه السلام چشم خویش را باز کرد و به امام مجتبی علیه السلام فرمود: حسن جان! کسی را به دنبال حجر بن عدی(2) بفرست، تا نزد ما بیاید. من می خواهم او را ببینم.

ببینید بین امیرالمؤمنین و حجر بن عدی چه ارتباط قویی بوده است که می فرماید: در را ببندید، کسی را راه ندهید، حال ندارم، ولی به دنبال حجر بن عدی بفرستید که من او را ببینم.

حجر بن عدی می آید. وقتی از درب اتاق وارد می شود و چشمش به چهرۀ امیرالمؤمنین علیه السلام می افتد، مانند مادر داغدیده سر خود را روی بستر و سینۀ امیرالمؤمنین علیه السلام می گذارد و گریه می کند.