ارزش عمر و راه هزینه آن (مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان) صفحه 79

و شاخک ها را تکان می دهند، یعنی گرسنه ایم، آنها نیز دهان خود را باز می کنند و به اندازه ای که این ها سیر شوند، از آن شیرینی و شیرۀ خود در دهان مورچۀ گرسنه می ریزند.

مورچۀ گرسنه با این که خیلی از این غذا خوشش می آید، اما فردا دوباره به سراغ این خمرۀ زنده نمی آید، بلکه دوباره بیرون می آید، اگر خود را سیر کرد، کرد، اگر نه، غروب برمی گردد، دوبار دهان را باز می کند تا او شیره را در دهانش بریزد و او را سیر کند. گویا این ها:

«تَعاوَنُوا عَلَی الْبِرِّ وَ التَّقْوی»(1)

را عمل می کنند.

شیعه باید خمرۀ شیرینی و عسل باشد. اگر پرخوری می کند - نه پرخوری با دهان - پرخوری با دخل و درآمد؛ یعنی روزیِ اضافه به دستش آمد، واقعاً منتظر است ببیند که کدام انسان شیعه، سنی، بی دین، با دین، ضعیف الایمان، چه مشکلی دارند، برود و مشکل او را حل کند که آن بی دین بگوید: اگر دین این گونه است، پس من را نیز با این دین آشتی بده.

ادامه حکایت عبیدالله بن حرّ جعفی

فرمود: مشکل خود را بگو. ای علی مرتضی! ای کارفرمای قضا! شما که با مردم این گونه رفتار کردید، شما که با دشمنی که با تو جنگیده این گونه رفتار کردید، بالاتر از این، وقتی در محضر مبارک حضرت رضا علیه السلام - بنا به نقل شیخ صدوق در کتاب «عیون اخبار الرضا» که نزدیک به زمان حضرت امیر علیه السلام بوده است، چون صدوق خیلی با ایشان فاصله نداشته است و روایاتش از سرچشمه است - صحبت از جنگ جمل شد، یک نفر با عصبانیت فریاد زد: خدا از اول تا آخر کسانی را که با