همسران ثقلینی (کتاب الله و عترتی) صفحه 32

وقتی خالقی مهربان داریم که رحمت و مودت خود را بی اندازه و به طور پایان ناپذیر به ما عطا فرموده، ما نیز که خود را جانشین او می دانیم، باید اولا شکر این نعمت را به جا آوریم و ثانیا، در رفتار و برخورد با همنوعان و دیگر جانداران، کمال مهر و محبت و رحمت و بخشش و دیگر خصلت های زیبای الهی انسانی را به کار گیریم تا شکر زبانی را به عملی، و رحمت را به مودت تبدیل کنیم و زندگی را سرشار از عشق سازیم تا در آخرت نیز مورد رحمت خداوند رحیم قرار گیریم.

نیاز انسان به ابراز رحمت و محبت، همانند نیاز آب به حرکت داشتن و جاری شدن است. آبی که جریان نداشته باشد، تبدیل به مردابی کثیف و بدبو می شود. مرداب، راکد است؛ نه آبش تخلیه می شود و نه آبی تازه وارد آن می شود. اما یک رودخانۀ جاری یا حتی یک چشمۀ کوچک، آبی تمیز و گوارا دارد؛ چون لحظه به لحظه آبش تخلیه می شود و آبی تازه وارد آن می گردد و با حرکت و جریانی که دارد، گیاهان و جانوران را در مسیر خود سیراب می کند و باعث آبادی و آبادانی می شود و در پایان، به دریا می ریزد که نهایت آرزوی رود است. انسانی هم که محبت و رحمت نداشته باشد، همانند مرداب است. وقتی محبت نمی کند، درهای محبت و رحمت خدا را بر خود می بندد. اما انسانی که محبت می کند و به دیگران منفعت و رحمت می رساند، مورد لطف حق تعالی قرار می گیرد و به دریای رحمت خداوند متصل می شود.

ابراز دوستی

اشاره

وَمِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیهَا وَجَعَلَ بَینَکُم مَّوَدَّهً وَرَحْمَهً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیاتٍ لِّقَوْمٍ یتَفَکَّرُونَ؛ از نشانه های او این است که همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنها آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد. در این، نشانه هایی است برای گروهی که تفکّر می کنند.(1)