همسران ثقلینی (کتاب الله و عترتی) صفحه 43

2. از الطاف و حکمت های الهی، سنخیّت میان زن و شوهر است: «جَعَلَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ» در این فقره از آیه، خداوند متعال به این مطلب اشاره می کند که خلقت زن و مرد، از یک شجره و از اصل واحد است. وقتی آفرینش انسان ها از یک اصل واحد باشد، هر گاه مردی به همسر خود یا زنی به شوهر خود بدی کند، این آسیب و بدی متوجه خودش می شود و در واقع به خود بدی می کند. به قول معروف: هر چه کنی، به خود کنی؛ گر همه نیک و بد کنی.

3. تکامل تربیتی زن و مرد، در صورتی کامل می شود که پیوند بین آنها، همراه با مودت و رحمت باشد. اگر هر کدام از این دو شرط اساسی وجود نداشته باشد، تربیت و تکامل انسان، ناقص و بی بهره می ماند. پس هر یک از زن و مرد، باید دیگری را جزئی از وجود خویش بدانند و برای حفظ نیمۀ خود، تلاش نمایند و همان طور که هیچ تفاوتی بین اعضای ظاهری خود نمی گذارند، هیچ تفاوتی بین خود و همسر قائل نشوند.

زوج مناسب

انسان باید با کسی ازدواج کند که از جهت اخلاقی، دینی، اقتصادی، طبعی و غیره، هم کفه با او باشد تا به واسطۀ ازدواج با او، به خلقت واحد خود نزدیک شود؛ همچنان که قرآن کریم می فرماید: «الْخَبِیثَاتُ لِلْخَبِیثِینَ وَ الْخَبِیثُونَ لِلْخَبِیثَاتِ وَ الطَّیبَاتُ لِلطَّیبِینَ وَ الطَّیبُونَ لِلطَّیبَاتِ أُولَئِکَ مُبَرَّءُونَ مِمَّا یقُولُونَ لَهُم مَّغْفِرَهٌ وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ؛ زنان ناپاک، از آنِ مردان ناپاک اند؛ و مردان ناپاک، از آنِ زنان ناپاک. و زنان پاک، از آن مردان پاک اند؛ و مردان پاک، از آن زنان پاک. اینان از آنچه که (ناپاکان) به آنها نسبت می دهند، مبرّا هستند. برای آنان، آمرزش و روزی پرارزش مقرر شده است.»(1)