در ساحل سپیده اخلاص صفحه 11

بشود و بالاخره حجابی است بین او و بین خدا و حجابی است بین او و بین واقعیات. آیه «و لقد ذرأنا لجهنم کثیرا من الجن و الإنس لهم قلوب لایفقهون بها و لهم أعین لایبصرون بها و لهم اذان لایسمون بها أولئک کالأئغام بل هم أضل أولئک هم الغافلون»(1)

به این نکته اشاره میکند که در این گونه افراد، نفس لوامه نیست. وقتی که نفس القامه نبود، غفلت به وجود می آید؛ غفلت از گناه، غفلت از حجاب و پرده هایی که روی چشم و گوش و دل او واقع شده است.

نباید از این روایاتی که مرحوم کلینی رضوان الله تعالی علیه در کافی نقل می کند، سرسری بگذریم. شاید من و شما چندین مرتبه شنیده باشیم، چندین مرتبه حتی برای دیگران گفته باشیم، اما شرط اساسی، توجه به آن است.

می فرماید: اگر کسی گناه بکند، یک نقطه سیاه در دل او پیدا می شود. اگر جبران کرد، آن نقطه سیاه رفع می شود و اما اگر جبران نکرد، گناه دوم آن نقطه سیاه را بیشتر میکند. گناه سوم آن نقطه سیاه را زیادتر می کند تا کمکم سیاهی همه دل را می گیرد. بعد امام صادق می فرمایند: وقتی که به اینجا رسید، «لن یفلح ابدأ».(2) این یعنی چه؟ یعنی «واء علیهم آائزتهم أم لم تنذرهم لایؤمنون». گناه مداوم با انسان چنین میکند. لذا اگر اطلاق کفر شده، شاید همان معنای لغوی آن است. به خاطر این که کفر یعنی سرپوش و سرپوش یعنی پرده بین او و خدا، پرده بین او و دیدن واقعیات، دیدن حقایق و دیدن معنویات.

شرکت در قرآن به دو معنی آمده است: یک معنای آن، بتهای سنگی و چوبی است که به دست انسان ساخته میشود و افرادی که بی خردند آن را می پرستند که متأسفانه الآن