در ساحل سپیده اخلاص صفحه 113

اگر کسی حاجت مهمی داشته باشد، چه نمازی بخواند. اگر کسی گرفتار باشد، چه جور توسل کند. مفاتیح محدث قمی پر از این چیزهاست. به تواتر معنوی ثابت شده که نماز خواندن برای حاجت، صحیح است. ثواب هم دارد، اما این نماز صحیح که ثواب هم دارد، این نماز صحیح که ممکن است انسان را بهشتی هم بکند، نمی تواند برای انسان براق بشود؛ نظیر نماز استیجاری است. نماز استیجاری صحیح است. نماز استیجاری ثواب دارد. در روایات میخوانیم که در نماز استیجاری، نه ثواب برای آن کسی است که نماز می خواند. در روزه استیجاری، نه ثواب برای آن کسی است که روزه گرفته و یکی برای کسی است که برایش نماز می خواند. او بریء الذمه می شود، علاوه بر این که بری الذمه میشود، ثواب هم می برد. عمل صحیح است، اما این نماز استیجاری نمی تواند برای انسان براق بشود؛ مثل نماز شب.

اگر بخواهیم که گفتار ما، کردار ما و افکار ما براق ماشود و همان طور که پیغمبر اکرم عروج کردند و به جایی رفتند که به جز خدا نداند، ما هم با نمازمان که «الصلوه معراج المؤمن»(1) عروج کنیم و به جایی برسیم که به جز خدا نداند، اگر این را می خواهیم، با داعی دنیا نمیشود.

منزل دوم و سوم: خوف و رجاء

اشاره

مرتبه دوم یا شهر دوم، شهر خوف و رجاء است. یعنی گاهی انسان از عذاب خدا می ترسد و نماز می خواند. می شود گفت 99 درصد مردم چنینند. اگر پروردگار عالم جهنم نداشت، مردم نماز نمی خواندند، روزه نمی گرفتند، عموم مردم خمس نمیدادند، زکات نمی دادند و گناه می کردند. این خوف است که جلوی انسان را می گیرد. لذا می بینید که قرآن شریف به خوف بیشتر اهمیت میدهد؛ چون کاربردش بیشتر است و برای این که خوف، حالت یأس برای انسان نیاورد، به ما گفتند که بین خوف و رجاء باشید. لذا می بینید آن آیاتی که