در ساحل سپیده اخلاص صفحه 127

کسانی که خرق العاده دارند، وقتی که ریشه یابی کنید، می بینید که خودشان رنگ دارند، اتصال پیدا کرده اند؛ گفتارشان، کردارشان، افکارشان رنگ دارد. مانعی ندارد که کسی به آن مراتب بالای خلوص نرسیده باشد، اما گاهی آن مرتبه بالای خلوص برای او جلو بیاید. گفتیم که عبادات ائمه طاهرین (علیهم السلام)، پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله)و حضرت زهرا (علیها السلام) یک نحوه جمع الجمعی دارد؛ یعنی پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله)گاهی عبادت را برای خدابه جا می آوردند، اما محرک دنیا بود، یک حاجتی داشتند، برای آن حاجت دنیایشان نماز میخواندند. گاهی عبادات و مدهوشیهای امیرالمؤمنین(علیه السلام)در دل شب، از خوف و گاهی از رجاء بود. عبادات امام صادق گاهی استحیایی بود، گاهی شکر بود، گاهی محبت بود. اما معلوم است که آنها به انتهای انسانیت رسیده بودند و از این جهت همه عباداتشان، خودشان، افکارشان، گفتارشان و کردارشان بی نظیر بود. اما ما که مقام جمع الجمعی نداریم، گاهی میشود عبادت ما فقط و فقط آن مرتبه آخر را پیدا کند؛ یعنی عبادت برای خدا و محرک و هدف هم خود خدا باشد. اگر این حالت برای کسی پیدا شد که زیاد هم پیدا می شود، قطعا یک دعای مستجاب دارد. در روایات می خوانید که اگر کسی دو رکعت نماز بخواند، بهشت برایش واجب می شود و یک دعای مستجاب دارد. در روایات آمده است که روزه ماه مبارک رمضان یا روزه مستحبی عندالافطار، یک حاجت مستجاب دارد و همچنین مابقی عبادات؛ یعنی اگر دو رکعت نماز برای خدا و محرک هم فقط خدا باشد، دیگر در آن حال چیزی و کسی در نظرش نباشد جز خدا، حتما در این حالت، دعا مستجاب است. حتما در آن حال، مستجاب الدعوه است.

قصه اصحاب کهف و رقیم

در قرآن درباره اصحاب کهف و رقیم آمده است: «أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکَهْفِ وَالرَّقِیمِ کَانُوا مِنْ آیَاتِنَا عَجَبًا»(1). بعضی از مفسران گفته اند که کهف و رقیم، عطف تفسیری است