در ساحل سپیده اخلاص صفحه 133

اما در آن حالت، دنیا می خواهد یا اگر همت خیلی بالا باشد، وجاهت علمی در دین می خواهد. اما بالاتر از اینها هم وجاهت هست. بالاتر از این هم مقام هست و آن وقتی است که انسان در آن حالتها از خدا بخواهد که خدایی شود. در آن حالت از خدا بخواهد خدایا! من به جایی برسم که این حالت فعلی من که موقتی است، دائمی شود. خدایا به جایی برسم که فقط و فقط برای تو کار کنم؛ عمل برای تو، محرک و هدف هم تو. قطعه دعای آن وقت مستجاب است. اگر هم نرسد، با ریاضتش و با حوصله اش به مرور زمان می تواند به جایی برسد که آن خالت، آن کوچه هفتم و آن منزل هفتم برای او ملکه شود. آن وقت است که یک کلمه یا الله اش چه کارها که نمیکند. آن وقت است که یک آن فکرش «خیر من عباده سبعین سنه(1) ، من عباده ستین سنه، من عباده سبعین سته»میشود. اینها همه از باب مثال است. ممکن است انسان به جایی برسد که یک آنش «ضربه علی یوم الخندق أفضل من عباده الثقلین» شود. به آنجا برسد که یک شمشیرزدنش، ثواب عبادت جن و انس داشته باشد؛ همه، عباداتشان یک طرف، این عبادت هم یک طرف و حتی این عبادت می چربد بر آن عبادات. و خیال نکنید که این «ضربه علی یوم الخندق افضل من عباده التقلین»(2) مختص امیرالمؤمنین(علیه السلام)باشد.

اگر پیغمبر اکرمی می فرماید: «ضربه علی یوم الخندق افضل من عباده التقلین» به خاطر این است که به ما سرمشق بدهد. یعنی به ما بگوید که این انسان می تواند به جایی برسد که یک آن فکرش، یک آن گفته اش، یک آن عملش افضل از همه عمرش باشد؛ ولو تمام عمرش در عبادت باشد. می تواند افضل از غبادت جن و انس باشد و این دایر مدار خلوص است. هر چه رنگ بیشتر، عمل بهتر.