در ساحل سپیده اخلاص صفحه 134

خلوص در گفته های علامه طباطبایی

علامه طباطبایی رضوان الله تعالی علیه می فرمودند که من نمیدانم اکسیر درست است یا نه؛ یعنی چیزی را به مس بزنند و طلا بشود. می گفتند که ممکن است از نظر علمی چنین باشد، اما این را میدانم که اگر اکسیر خلوص به چیزی بخورد . ولو آن چیز خیلی کم ارزش باشد. اما می رساندش به جایی که به جز خدا ارزشش را نداند. بعد مثال میزدند ، این آیه ولایت: «إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاهَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاهَ وَهُمْ رَاکِعُونَ».(1)

این آیه برای شیعه افتخار است. در میان آن سیصد آیه یا بیشتر که درباره امیرالمؤمنین(علیه السلام)است، این آیه بالاترین آیات است. چرا این آیه نازل شد؟ چرا این افتخار بزرگ برای شیعه، بلکه برای امیرالمؤمنین(علیه السلام)پیدا شد؟ چون خلوص امیرالمؤمنین(علیه السلام)، به این اکسیر با ارزش - به انگشتر معمولی خورد و این انگشتر کم ارزش از نظر ظاهر، به اندازهای ارزش پیدا کرد که دیگر قیمتی برای آن نمی شود گذاشت. قیمت آن، دنیا نیست، بهشت نیست؛ بالاتر از اینهاست: «الصوم لی و أنا أجزی به»(2) دیگر قیمتش خداست. دیگر قیمتش این است که آیه ولایت درباره امیرالمؤمنین(علیه السلام)نازل بشود.

علامه طباطبایی می فرمودند: عکسش را هم برایت بگویم، اگر این رنگ نخورد - ولو آن چیز، فوق العاده ارزش داشته باشد . در نزد خدا به پر کاهی نمی ارزد و حتی بعضی اوقات، انسان را هم جهنمی میکند.

در روایات میخوانیم که کسی را می آورند صف محشر و به او میگویند: چه کاره بودی؟ می گوید: اهل علم بودم و «قال الباقر و قال الصادق» میگفتم، یک عمر ترویج دین می کردم. می گویند درست بوده، اما رنگ نداشته. برای خدا نبوده، برای دنیا بوده، برای انا رجل» بوده است. خطاب میشود که این را به رو در آتش جهنم بیندازید.