در ساحل سپیده اخلاص صفحه 136

ولی در این روایتهایی که مرحوم شهید رضوان الله تعالی علیه در منیه المرید - این کتاب اخلاقی برای ماطلبه ها - آورده است، چنین کارهایی علاوه بر این که ارزش نداشته، انسان را جهنمی هم کرده است. خدا نکند به اینجا برسد که انسان یک عمر خیال کند کارش خدایی است و بعد بفهمد که ارزش نداشته است، بلکه همان عمل، انسان را جهنمی کرده است و این جا دیگر حسرت بالاست. مرادم اینجاست که به قول علامه طباطبایی باید اکسیر خلوص به افکار، به گفتار و به کردار ما بخورد، والا کردار ما، گفتار ما و افکار ما هرچند که از نظر ظاهر عالی باشد، اما در عالم ملکوت، هیچ ارزشی ندارد.

نمیخواهم چیزهایی بگویم که - العیاذ بالله . کسی مأیوس بشود. اما همین مقدار بدانید که در روایات ما، در روایات عامه و در دعای کمیل هم آمده است که بعضی اوقات، انسان عملی را انجام میدهد و خیال می کند که خلوص دارد، ملائکه و رقیب و عتید متوجه نمی شوند. آسمان اول و دوم و سوم را پشت سر میگذارد تا میرسد به محضر ربوبی، اما از آنجا برمی گردد و به سرصاحبش می خورد، برای این که آن خلوصی که خدا می خواهد، نداشته است.

این روایتها برای معمول مردم نیست. این روایتها برای عموم مردم نیست. اما باید اهل علم بدانند که این روایتها مربوط به آنهاست. توقعی که از من طلبه هست، از مردم کوچه و بازار نیست. توقعی که از خواص است، از عموم مردم نیست. توقعی که از انبیا هست، از اهل بیت نیست.

ما اهل علم باید بدانیم که لازم است با این رنگ جلو رفت. اگر دنیا می خواهیم، باید با این رنگ جلو رفت. اگر آخرت بخواهیم، باید با این رنگ جلو رفت. اگر بخواهیم عملمان ارزش داشته باشد، با این رنگ باید جلو رفت. اگر هم بخواهیم در جامعه وجاهت داشته باشیم، باید با این رنگ جلو رفت. میدانید که بعضی از مردم یک وجاهت خاصی در جامعه دارند. در روایات داریم که محبتشان در آب ریخته شده و مردم این آب را خورده اند، پس همه و همه به او محبت دارند. من خیال می کنم که اگر حالات او را ریشه یابی کنید، می بینید که این وجاهت به خاطر خلوص اوست. حالا یا خلوص دائمی یا