در ساحل سپیده اخلاص صفحه 145

هستی، خود را در محضر خدا بدانی. به قول علامه طباطبایی، دم مرگ هم، توجه، توجه، توجه. «فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ»(1) ( اگر می خواهید دست عنایت خدا همیشه روی سرتان باشد، یاد خدا باشید و بدانید که همه جا محضر خداست. رسیدن به این مقام، مبارزه می خواهد و بهترین راهها همان راه مشارطه، مراقبه و محاسبه است که این هم میدانید اقسامی دارد؛ بهترین اقسامش این است که حداقل در شبانه روز ده مرتبه، در ده لحظه توجه داشته باشیم که در محضر خداییم. تلقین کنیم که در محضر خداییم. بتوانیم در موقع نماز فکرمان جایی نباشد جز خدا و این که در محضر خداییم. وقتی که می گوییم: «الله أکبر»، قلبمان بگوید: «ان الله یحول بین المرء و قلبه» نه فقط من خودم در محضر خدایم که دلم هم در محضر خداست؛ یار نزدیکتر از من به من است.(2) این تلقینها، این توجه ها کم کم حضور قلب میدهد.

مقدمات حضور قلب

بعضی از جوانها سؤال میکنند که ما چه کنیم تا حضور قلب پیدا کنیم؟ یک راهش همین است؛ توجه، توجه، توجه. مخصوصا در نماز. وقتی که میگوید «الله أکبر»، خود را در محضر خدا ببیند، بلکه ان شاء الله برسد به آن جا که خود را در محضر خدا بیابد و تا آخر نماز، ولو با تحمیل، ولو با تلقین توجه کند تا کمکم ملکه شود.

چیز دیگری که باید به آن توجه کنیم، این است که اگرچه این مقدمات دست ماست، اما این از اسرار حق است و به همه کس نمیدهند. آن کسی که مطرود خدا باشد، آن کسی که زیر پرچم شیطان باشد نه زیر پرچم خدا، معلوم است که این عنایات خاص به او عطا نخواهد شد. بنابراین اگر کسی بخواهد به مقام چهارم برسد، شرط اولش اجتناب از گناه است. چشمش، گوشش و مخصوصا زبانش کلید داشته باشد. تمام اعضا و جوارحش کنترل شده باشد. قطعا پروردگار عالم پاداش میدهد. ما خیال می کنیم پاداش خدا این