در ساحل سپیده اخلاص صفحه 149

شده ای؟ «و اصطنعتک لنفسی»(1)؛ تو را خلق کردم برای خودم، عالم هم برای تو، ما سوی الله برای تو. اینها شکر دارد.

شما اگر در دنیا از نظر تمول بالاترین پول حلال را داشتی، از نظر سلامتی بدن، سالم بودی، از نظر عقل و شعور، نابغه بودی و بالاخره از نظر ظاهر هم کامل بودی، اما ولایت نذاشتی، آیا راضی بودی؟ آیا تا به حال به خاطر شیعه بودنت شکر کرده ای؟ تا به حال گفته ای «الحمد لله رب العالمین» که امام هشتم دارم و در محضر او هستم؟ همه مان شکر نمی کنیم. همه مان اینطور فکر نمی کنیم.

اگر کسی بخواهد به مقام منزل پنجم برسد، باید چنین باشد. حداقل روزی ده مرتبه در ده لحظه به این توجه کند که «أسبغ علیکم نعمه ظاهره و باطنه». به نعمتهای ظاهری خیلی اهمیت ندهید. آن تجلی پروردگار عالم با «کن» رحمانی اهمیت دارد، اما خیلی اهمیت ندارد. آنچه اهمیت دارد، تجلی خدا برای شما با «کن» رحیمی است. عنایت خاص خدا به شماکه ولایت دارید. عنایت خاص خدا به شما که عقل دارید، اسلام دارید. عنایت خاص خدا به شما که یک روشی دارید به نام صراط مستقیم.

مگر می شود برای این مراتب، قیمت گذاشت؟ مگر می شود یک کسی درخت رذالت را از دل کنده باشد و درخت فضیلت به جای آن غرس کرده باشد، آن وقت به او پاداش بهشت، پاداش دنیا، پاداش دنیا و آخرت بدهند، نه، پاداش اینها خود خداست: «یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ»(2). اگر واقعا کسی نفس مطمئنه پیدا بکند و بتواند درخت رذالت را برکند و درخت فضیلت به جای آن غرس کند، میوه دارش کند، مقام فرقان پیدا کند و به مقام فنا برسد، برای اینها که نمیشود قیمت گذاشت، اما قرآن برایش قیمت گذاشته است: «یا أیتها النفس المطمئنه ارجعی إلی ربک»؛ «و من یطع الله و الرسول فأولئک مع الذین أنعم الله علیهم من النبیین والصدیقین و الشهداء و الطالحین