در ساحل سپیده اخلاص صفحه 151

آثار شوم گله مندی

عزیزان من! میدانم که مشکل دارید، همه دارند، همیشه بوده است، مگر میشود انسان در دنیا مشکل نداشته باشد؟ دنیا یعنی دریا و دریا جزر و مد دارد. دریا موجها دارد. موجها گاهی بزرگ است، گاهی کوچک است. «الدنیا بحر عمیق»(1) اینها هست. انسان به خاطر مشکلات نباید محبت خدا را از دست بدهد. اگر گله روی گله جمع شود؛ حتی اگر در دل گله مند باشد و جرأت نکند به زبان بیاورد، اولین مفسدهاش این است که کدورت می آورد. یعنی محبت خدا را از دل می برد و مفسده دومش این است که محبت غیرخدا در دل ریخته میشود. لااقل محبت دنیای به معنای عام. باز هم تقاضا دارم از شما که در شبانه روز، چندین مرتبه، چندین لحظه درباره صفات خدا و یک مقدار درباره نقم خدا فکر کنید، این آخر سورۂ حشر را به ما سفارش کرده اند که بخوانید؛ چه مردان خدایی در این سوره حشر آمده است، چه ایثارها، چه گذشتها و چه فداکاریها.

منزل هفتم: خدا

دیگر همه در مقابل منزل هفتم پوچ است؛ حتی محبت خدا؛ چون در این منزل است که خود خدا در دل جا میگیرد: «قلب المؤمن حرم الله»؛ حرم خدا، قلب مؤمن است. عرش خدا، دل شماست: «قلب المؤمن عرش الرحمن»(2)، «لایسعنی ارضی و لا سمائی و لکن یسعنی قلب عبدی المؤمن»(3). اگر انسان بتواند صاحب خانه را به خانه آورد و دل از خدا پر شود، به جایی می رسد که همچون تشنه ای که تشنگی را دریافته است، خدا را می یابد و بتها یکی پس از دیگری شکسته میشود. دل از همه کدورتها پاک می شود. خودبه خود نور خدا در دل جا میگیرد. وقتی خدا بر دل ما حکومت کند و در دل ما چیزی و کسی جز

1- إن الدنیا بخیر عمیق قذ غرق فیهاگشپز فلتکن شفیک فیها تقوی الله، وحشوها الایمان و شراعها التوکل، و قیمها العقل، و دلیلها العلم، و شکانها الصبر. (محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج3، ص 341؛ به نقل از کافی، ج 1، ص16)
2- محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج58، ص39.
3- همان