در ساحل سپیده اخلاص صفحه 22

معمولا برای معانی عامه است. بگویید بهشت اینگونه افراد به آن هم نه بهشت معمولی، بهشت عندالله - از همین دنیا شروع میشود. بهشتش در دل شب است: «سبوح قدوس ربنا ورب الملائکه و الروج» وقتی که به دنیا و آنچه در دنیاست پشت پا میزند.

وقتی که جبرئیل و میکائیل میخواستند حضرت ابراهیم ، این مرد ملکوتی را امتحان کنند، آمدند و جبرئیل با آن صدای رسا و جذاب خود گفت: «شوخ قدوش» و میکائیل گفت: «ربنا ورب الملائکه و الروح». حضرت ابراهیم گفت: ای که اسم محبوبم را بردی! یک بار دیگر بگو، همه اموالم را میدهم. هرچه دارم میدهم(1) ؛ جبرئیل گفت: شبوح قدوش» و میکائیل گفت: «ربنا ورب الملائکه و الروح». باز گفت: یک بار دیگر اگر اسم محبوبم را بردی، خودم را هم می دهم؛ خودم هم فدای اسم محبوبم. از امتحان سربلند بیرون آمد. اینها برای حضرت ابراهیم خیلی ساده است. اینها برای امام حسین ع، برای حضرت زینب خیلی ساده است.

همه اینها برای این ماگفته شده است تا ما بفهمیم اگر از نماز شب به اندازه خوابمان لذت نمی بریم، قساوت داریم. اگر از کمک کردن به دیگران به اندازه کمک به خود لذت نمی بریم، قساوت داریم و قرآن می گوید: «و مما رزقناهم ینفقون»؛ نگو ندارم.

از این نظر هم، همه مالنگیم. «لینفق ذوسعه من شعیه و من قدر علیه رزقه فلینفق مما اتاه الله»(2)

چه کسی می تواند بگوید من عامل به اینگونه آیات هستم؟ این است که اگر چنین نباشیم، باید متوجه شویم که لنگیم. باید متوجه شویم که به قول عوام، توی باغ نیستیم. باید بدانیم که قساوت داریم و این مرتبه اول قساوت است.