در ساحل سپیده اخلاص صفحه 49

برای خودش نیست. گناه، بر اولاد و بر ذریه و اطرافیان انسان تأثیر سوء دارد. این آیه می فرماید: «أو تحل قریبا من دارهم»، این کوبندگی فقط برای خودش نیست. برای دیگران از اطرافیان او هم هست. در آیه دیگر هم راجع به خصوص اولاد و ذریه می فرماید: «وَلْیَخْشَ الَّذِینَ لَوْ تَرَکُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّیَّهً ضِعَافًا خَافُوا عَلَیْهِمْ فَلْیَتَّقُوا اللَّهَ وَلْیَقُولُوا قَوْلًا سَدِیدًا»(1)؛ یعنی آن کسانی که تأمین آتیه اولادشان را می خواهند، آن کسانی که میخواهند اولادشان و اولاد اولادشان در این دنیا یک زندگی رفاهی داشته باشند، باید زبانشان کلید داشته باشد؛ یعنی باید در زندگی آنها گناه نباشد، اگر گناه آمد، چنانکه در زندگی خودش تأثیر سوء دارد، در زندگی اولاد و در زندگی اولاد اولادش نیز تأثیر سوء دارد. آتشی که برمی افروزد، خودش را می سوزاند و خواه ناخواه اثر وضعی آتش این است که اولادش را هم می سوزاند. اولاد اولادش را هم میسوزاند و گناه آن صدمه ها و مشقتهایی که اولادش در این دنیا می برند گرچه آنها پاداش دارند. در قبر برای اوست. یعنی اگر کسی باعث شود یک زندگی بدی برای اولادش فراهم آید، در روز قیامت بر این اولاد ظلم کرده است. علاوه بر آن جهنمی که راجع به گناهش باید برود، راجع به ظلم اولادش، راجع به ظلم اولاد اولادش هم باید بازخواست بشود. پروردگار عالم راجع به آن زندگی بدی که برای اولاد بدون تقصیر فراهم شده، به آنها پاداش میدهد، اما در هر صورت، آتشی است که برافروخته. اگر کسی آتشی در یک اتاقی برافروزد، خود می سوزد، اثاثیه اتاق میسوزد، افراد اتاق میسوزند و حتی بچه در گهواره هم میسوزد. معلوم است که سوختن بچه در گهواره تقصیر آن کسی است که آتش را برافروخته است. این دو آیه ای را که خواندم، می فرماید گناهکار علاوه بر این که برای خود آتش فراهم میکند و زندگی خوش خود را از بین می برد، زندگی اولاد و اطرافیانش را هم می سوزاند و یک زندگی نکبت باری برای خود و دیگران فراهم میکند. و قرآن می فرماید: «وَمَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَکَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ