در ساحل سپیده اخلاص صفحه 50

الرِّیحُ فِی مَکَانٍ سَحِیقٍ»(1). این آیه شریفه، تشبیه معقول به محسوس است. اگر کسی از آسمان به زمین بیفتد، چه میشود؟ مخصوصا اگر زنده بماند و اطرافش را لاشخورها بگیرند، چقدر وحشتناک است. اگر باد او را به جایی ببرد که کسی نباشد و از آن بالا به زیر بیفتد، چقدر برای او وحشتناک است. قرآن می فرماید که زندگی توام با گناه، چنین است این آیه هم به ما میگوید که گناه، مکافات دارد. غیبت، تهمت، دروغ، ظلم به دیگران و بالاخره هر گناهی یک اثر وضعی دارد. ما طلبه ها به این مکافات، اثر وضعی میگوییم. یعنی علاوه بر این که اثر تکلیفی اش جهنم و تجسم عمل به معنای اول و دوم است، یک اثر وضعی نیز در این دنیا دارد. مکافات دارد. تجشم گناه در این دنیا یک زندگی ناخوش و یک زندگی خردکننده روح است. حالتی است که یک وحشت و خوفی بر دل حکومت می کند. میدانید که دنیای امروز چنین است و هر کجا تمدنش بیشتر، این له شدن روح و این خوف و وحشت، بر دل بیشتر حکمفرماست. در افراد هم هر کدام که تمکن مالی ایشان بیشتر است، چون گناه در زندگی آنها معمولا بیشتر است، این ضعف عصب را دارند، این وحشت و نگرانی و تسلط وحشت و نگرانی بر دل و بر روح را دارند.

قرآن می فرماید که این وحشت از اثر گناه است. گناه معمولا زندگی را یک کلاف سردرگم میکند. دیده اید که گاهی اوقات، وضع زندگی انسان طوری است که نمی تواند زندگی اش را جمع کند. هر کجایش را بگیرد، یک جای دیگر باقی است. به قول امام صادق طلا در زندگی تشتت دارد.

امام صادق(علیه السلام)می فرماید: «من أصبح وکان همه الدنیا شتت الله امره»؛ یعنی هر کسی که هم و غمش این دنیا باشد، در زندگی، پراکندگی پیدا میکند. قرآن نیز می فرماید: «مَثَلُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ ۖ أَعْمَالُهُمْ کَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّیحُ فِی یَوْمٍ عَاصِفٍ ۖ لَا یَقْدِرُونَ مِمَّا کَسَبُوا عَلَی شَیْءٍ»(2)؛ آن افرادی که کفر عملی دارند که باز در این آیه