در ساحل سپیده اخلاص صفحه 51

شریفه این کفر یعنی کفر عملی، یعنی گناه - نظیر کسی است که خاکستری دارد و باد تندی می آید و خاکستر را می پراکند. معلوم است که این خاکستر را نمی تواند حفظ و جمع کند. هر چه این طرف را بگیرد، آن طرفش را باد می برد. هر چه آن طرفش را حفظ کند، این طرفش را باد می برد. یعنی زندگی توأم با گناه، پراکندگی دارد و انسان نمی تواند زندگی اش را جمع و جور کند، نمی تواند یک زندگی راحت و آسوده داشته باشد. نظیر کسی است که در وسط بیابان، یک تپه خاکستر داشته باشد؛ نمی تواند در وسط بیابان که باد تند می آید، آن خاکسترها را جمع کند. زندگی توأم با گناه، چنین است.

و در آیه دیگر، تشبیهی بهتر از این دارد و می فرماید: بعضی از زندگیها چنین است که

درونش خودش را کشته است و برونش دیگران را؛ یعنی دیگران وقتی به زندگی او نگاه می کنند، حسادت می ورزند. زرق و برقی دارد، خانه مجلل، اثاثیه خانه مجلل، و بالاخره امکانات عالی. این از نظر ظاهر، اما وقتی داخل زندگی او شویم، می بینیم که همان خانه مجلل، برای او زندان است، سلول است. همان ماشین سواری کذایی برای او آتش است. همان امکانات برای او دردسر است. همان شام و نهار کذایی برای او زهرمار است. قرآن می فرماید: زندگی توام با گناه چنین است: «اَلَّذِینَ کَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ کَسَرَابٍ بِقِیعَهٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً»(1)؛ یعنی آن افرادی که زندگی توأم با گناه دارند، زندگی واقعی ندارند. زندگی آنها سراب است؛ آب نماست.

و احساس پوچی در زندگانی مجلل

وقتی زندگی بعضی افراد را مطالعه می کنیم، می بینیم که عده ای زندگی را پوچ میدانند؛ لااقل برای آنها پوچ است و متأسفانه در میان بعضی از جوانها نیز این زندگی پوچ پیدا