در ساحل سپیده اخلاص صفحه 53

فراموش کنیم.

اگر خداوند در دنیا و آخرت یک آن ما را به خودمان رابگذارد، سقوط می کنیم؛ چه سقوطیا بارها گفته ام، تقاضا دارم از همه شما و مخصوصا از فضلای جلسه که این دعای پیغمبر اکرم را همیشه و مخصوصا در وضع و زمانهای حساس بخوانید: «اللهم لاتکلنی إلی نفسی طرفه عین أبدأ»(1)؛ «اللهم لاتکلنا إلی أنفسنا طرفه عین أبدأ»

اگر خدا یک آن کسی را به خودش وابگذارد، در دنیا باشد، سقوط است و در آخرت هم باشد، سقوطی سخت تر. این آیه می فرماید آن کسانی که به جای خدا، گناه در زندگی آنها حکمفرما باشد، در قیامت دست عنایت خدا روی سرشان نیست و در دنیا هم معلوم است که نیست. برای این که اگر دست عنایت خدا روی سر کسی باشد، سقوط نمیکند، گناه در زندگیش نیست. اگر گناه می کنیم، برای این است که دست عنایت خدا روی سر ما نیست. اگر زبان کلید ندارد، اگر چشم ما، گوش ما، اعضا و جوارح ماکلید ندارد، حتی اگر دل ما کلید ندارد، برای این است که مورد عنایت خاص خدا نیستیم. الحمدلله که غالب ما مورد عنایت و هدایت عام خدا هستیم، اما هدایت عناییه، آن لطف خاص و لطف خفی خدا که مختص خواص است را نداریم، لذا زبان ما کلید ندارد. دل ما کلید ندارد، اعضا و جوارح ماکلید ندارد.

بی نظیر این آیات در قرآن زیاد است و بالاخره قرآن می فرماید: باید پایه زندگی بر تقوا باشد. اگر ما زندگیمان را روی تقوا بنا کنیم، پایه آن محکم است و خراب شدنی هم نیست. زندگی ای که روی تقوا بنا شود، مسلما خراب شدنی نیست. ممکن است دیر و زود شود، ممکن است یک زحمات، مشقات و مشکلاتی جلو بیاید، اما بالاخره به مو می رسد، ولی پاره نمی شود؛ محکم است. اگر امروز نتیجه ندهد، فردا نتیجه میدهد.

وقتی که برادرهای یوسف در مقابل او حاضر شدند و حضرت یوسف را شناختند، قرآن از حضرت یوسف یک جمله عالی نقل می کند، می گوید: اگر شما به این ذلت رسیدید و من به این عزت، برای این است که پایه کار من تقوا و پایه کار شما فسق و فجور