در ساحل سپیده اخلاص صفحه 54

بود: «مَنْ یَتَّقِ وَیَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ»(1).

معنی ندارد که کسی زندگی را روی تقوا بنا کند و آن زندگی خراب شود. بالاخره می رسد به حضرت یوسف و یک زندگی آن چنانی که افتخار است برای انسانیت. اگر هم زندگی اش روی گناه باشد، می رسد به برادرهای یوسف. ممکن است اول پیروزی باشد. ممکن است دوم و سوم یک زرق و برقی باشد، اما بالاخره تاریخ، تجربه، قرآن و روایات به ما می گوید که این زندگی نابود است. این زندگی حرام است: «أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَی تَقْوَی مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٍ خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیَانَهُ عَلَی شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِی نَارِ جَهَنَّمَ ۗ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ».(2)

اگر ما در قرآن آیه ای جز این نداشتیم، بس بود که بفهمیم زندگی ما، علم ما، ریاست ما، عمر ما و اولاد ما باید بر پایه تقوا باشد. خانه ما و اجتماع ما باید بر پایه تقوا باشد. می فرماید اگر پایه تقوا باشد، معلوم است این زندگی محکم است و اما اگر پایه فسق شد، نظیر کسی است که لب دره سیل زده، یک ساختمانی بنا کرده باشد. معلوم است که بنای لب دره سیل زده، به کجا خواهد رسید. اگر در دنیا باشد، با یک باد مختصری با یک طوفان، آن را به ته دره می برد و اما به قول قرآن شریف اگر زندگی ما باشد، ته جهنم میرود: «علی شفا جرف هار فانهار به فی نار جهئم و الله لا یهدی القوم الفاسقین». برای این که دست عنایت خدا روی سر فاسق نیست. وقتی که دست عنایت خدا روی سر فاسق نباشد، زندگی او بالاخره نابود می شود. سقوط او نظیر سقوط یک بنا نیست که ته دره باشد؛ زندگی او سقوط می کند، خودش سقوط می کند و یک دفعه چشمها را که باز می کند، می بیند وسط جهنم است.