در ساحل سپیده اخلاص صفحه 60

سیر و سلوک

اشاره

ما از قرآن چنین استنباط میکنیم که انسان، حرکتی به سوی خداوند دارد: «یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَی رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ»(1) ؛ یعنی ای انسان! تو در حرکتی، حرکتی پررنج و پرمشقت و منتهای سیر تو، منتهای حرکت تو الله و مقام قرب خداست. در آیه دیگر می فرماید: «وَأَنَّ إِلَی رَبِّکَ الْمُنْتَهَی»(2). در آیه دیگر می فرماید: « إِنَّ إِلَی رَبِّکَ الرُّجْعَی»(3)، یعنی ای انسان؛ منتهای سیر تو خداست. برگشت تو بالاخره به سوی خداست: «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ».(4)

در این سیر و حرکت که به گفته قرآن شریف، پررنج و پرمشقت است، اگر بخواهیم به مقصد برسیم؛ یعنی به مقام قرب خدا، به مقام حکومت خدا بر دل و به جایی که بر دل ما هیچ چیز و هیچ کس جز خدا حکومت نکند، اگر بخواهیم به چنین مقامی برسیم و در راه مستقیمی که قرآن شریف دارد، قرار گیریم و از راه منحرف نشویم، چند چیز لازم است.

1- ای انسان! تو با تلاش و رنج به سوی پروردگارت میروی و او را ملاقات خواهی کرد. (انشقاق/ 6)
2- همه امور به پروردگارت منتهی می گردد. (نجم / 42)
3- به یقین، بازگشت (همه) به سوی پروردگار توست. (علق/8)
4- ما از آن خداییم و به سوی او باز میگردیم. (بقره/ 156)