در ساحل سپیده اخلاص صفحه 63

لَمَحْجُوبُونَ»(1)

این آیه برای اهل دل تکان دهنده است. این آیه برای افرادی که یک توجه - ولو خیلی کمرنگ . داشته باشند، کمرشکن است. می فرماید: وقتی قرآن برایشان می خوانند، میگوید افسانه است. همه میدانند که قرآن افسانه نیست، اما تو که میگویی افسانه است، برای این است که مانع داری، دل نداری. گناه روی گناه، دلت را سیاه کرده، گناه روی گناه، دلت را مکدر کرده و چون دل مکدر است، نظیر آینه ای است که روی آن حجاب باشد؛ معلوم است که چنین آینه ای نمی تواند نمایشگر باشد.

قرآن می فرماید گناه است که دل را مکدر می کند و دل را به آنجا می رساند که میگوید قرآن افسانه است. میگوید سنت افسانه است، روحانیت افسانه است، منبر و محراب افسانه است. بعد قرآن می فرماید این حجاب است که بین تو و خدا فاصله می اندازد. دیگر خدا را هم نمی توانی ببینی؛ یعنی به آن مقام لقاء، به آن مقام فنا و به آن مقامی که حکومت خدا بر دل باشد که مقام قرب الهی است، نمی توانی برسی: «کلا إنهم عن ربهم یومئذ لمحجوبون».

اگر برای گناه، هیچ مفسده ای نداشتیم جز این که گناه دل را وارونه میکند، اگر هیچ مفسده ای نداشتیم جز زنگ خطری که قرآن در سوره عنکبوت می زند، بس بود ما را تا در کارهای خود دقیق شویم: «ثُمَّ کَانَ عَاقِبَهَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَی أَنْ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ»(2)

گناه روی گناه، انسان را به اینجا می رساند که نه تنها از راه منحرف می شود و درجا میزند، بلکه همه چیز را تکذیب می کند. این آیه و امثال این آیه می گوید توبه از اوجب واجبات است. اگر کسی سیر و سلوک بخواهد، تنها راهش توبه است. اگر کسی حتی بخواهد به مقام تخلیه برسد، به مقام تخلیه برسد و تجاوز هم نکند، باز مقدمه اش اجتناب از گناه است و مقدمه اجتناب از گناه، توبه است؛ حالت پشیمانی، حالتی که هر