در ساحل سپیده اخلاص صفحه 72

انسان روحی، از عالم ملکوت و جسمی از عالم ناسوت دارد. او از نظر بعد ملکوتی، بالاتر از

ملائکه است و از نظر بعد ناسوتی، یک حیوان، و به قول قرآن، پست تر از حیوان است: «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذِینَ لَا یَعْقِلُونَ».(1)

بعد از نماز صبح، قبل از آفتاب و اگر بشود بعد از نماز شب یا بعد از نماز اول وقت مقداری با آن صحبت کند، با آن مشارطه کند و بگوید اگر امروز با من آمدی، به تو جایزه میدهم. واقعا هم جایزه بدهد. بیا و امروز با من باش.

بعد از مشارطه، مراقبه کند و هر چه میخواهد بگوید، توجه داشته باشد که مرضی خداست یا نه. هر کاری که می خواهد انجام دهد، توجه داشته باشد که مرضت امام زمان عج است یا نه. یک مشهدی با توجه به این که زیر پرچم حضرت رضاست و حضرت رضا صد در صد بر گفتار و کردار او ناظر است؛ چه در خلوت، چه در جلوت و احاطه قومی حضرت رضا(علیه السلام)بر همه افعال و کردار و گفتار اوست، این فرد مراقبه داشته باشد؛ یعنی هر چه میخواهد بگوید، با توجه بگوید. هر کاری می خواهد بکند، با توجه باشد تا شب شود. موقع خواب و به قول مرحوم آقای بهاری، موقع رفتن توی قبر (یعنی توجه کند که حالا وقتی می خواهد برود توی رختخواب، اگر نفس بالا آمد ولی دیگر برنگشت و یک ایست قلبی به وجود آمد، چه میشود؟) ایشان می گویند وقتی که میخواهد برود توی رختخواب، مثل کسی که میخواهد برود توی قبر، حساب خودش را بکند. این روایت موسی بن جعفر(علیه السلام)مربوط به این جاست: «لیس منا من لایحاسب نفسه فی کل یوم» به این میگویند محاسبه حساب بکند که امروز چه کرد؟ امروز چه شد؟ به ازای آن عمری که داد، چه چیزی گرفت؟ چقدر حرف عوامانه ای است که میگویند عمر طلاست. یک ساعت عمر ما بالاتر است از دنیا و آنچه در دنیاست؛ برای این که انسان به یک ساعت میتواند حر بن یزید ریاحی بشود. می تواند به آنجا برسد که ابی عبدالله الحسین(علیه السلام)این گونه به او توجه کند؛ توجه خاصی که امام به حرکرد، به احدی نکرد. دستمال مبارک ابی عبدالله به پیشانی اش بسته شد که میگویند همین اواخر یک نفر از پادشاهان ایران به