در ساحل سپیده اخلاص صفحه 73

امام علاقه داشت، قبر حر را نبش کرد، بدن تر و تازه بود و آن دستمال به پیشانی او بود. طمع دستمال کرد، دستمال را برداشت، خون جاری شد. هر چه دستمال بستند، دیدند خون بند نمی آید. آن عالمی که همراه او بود، گفت: آقا مگر میشود عاشق را از معشوق جدا کنید؟ مگر می شود حتی را از دستمال امام حسین(علیه السلام)جدا کنید؟ دستمال را ببند. خواست یک ذره اش را بردارد، گفت غصب است. گناه بزرگی است. معشوقش را بده تا آرام شود.

اگر انسان به عمر توجه داشته باشد، می تواند به نیم ساعت حربن یزید ریاحی بشود. چه بسیار که شدند. لذا در وقتی که میخواهد برود توی رختخواب، فکر کند در برابر عمری که داده چه چیزی به دست آورده است؟ معلوم است که هر چه باشی و هر که باشی، در آن وقت پشیمان می شوی. در آن وقت، گریان می شوی. میگویی: این عمر رفت اما به اندازه ای که باید از آن نتیجه ببرم، نبردم. اگر نتیجه خوبی برده شده،علمای علم اخلاق میگویند که سجده کند و خوشحال بشود. بگوید: «الحمد لله رب العالمین» که توانستم یک شبانه روز آن طور که خدا میخواهد باشم. توانستم یک شبانه روز آن طور که امام زمان می خواهد باشم و سجده کند، اما اگر عمر را داده و بدبختی خریده، اگر عمر را در راه گناه، غیبت، تهمت، شایعه، - العیاذ بالله در راه ضد نظام، ضد اسلام و گناهان علنی داده است، گریه کند. جبران کند. قابل جبران است. نمیشود در رأفت خدا، در کرم خدا چیزی جبران پذیر نباشد. نمی شود انسان جبران کند و او بگوید نه.

به قول علامه طباطبایی که در آیات توبه می فرماید: هر توبه ای که از بنده گنهکار است، در توبه از خداست:

1. پروردگار عالم به این بنده گنهکار مراجعه و توفیق داده است که توبه کند.

2. بعد از آن که او توبه کرد، خدا می پذیرد.

یک توبه از بنده گنهکار، دو توبه از خدای رحیم، از خدای رحمان. لذا جبران کند و با توبه به رختخواب برود؛ به این میگوییم توجه. اگر این توجه نباشد، انسان بدبخت است. حتما بدبخت است. اگر این توجه نباشد، شیطان درون و شیطان برون نمی گذارند که