در ساحل سپیده اخلاص صفحه 77

توبه

اشاره

انسان برای رسیدن به مطلوب و مقصود خلق شده است و اگر بتواند به مطلوب برسد، نه تنها در آخرت پیش خداست، که در همین دنیا نیز پیش اوست. حکومت خدا بر دل، لذتی دارد که بهشتیهای معمولی نمی توانند و لیاقت ندارند که آن را درک کنند و در این دنیا هم چنین است. انسان در همین دنیا می تواند با آن حرکت استکمالی به جایی برسد که همه لذتها برای او پوچ باشد. به قول امام صادق(علیه السلام)به جایی برسد که لذت بردن از دنیا را اصلا و ابدأ در نظر نداشته باشد. از نظر لذت به مقامی برسد که به قول قرآن شریف، هیچ کس نتواند آن لذت را درک بکند مگر این که به آن مقام برسد: «فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّهِ أَعْیُنٍ جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ»(1). به مقامی که دیگر غم، غصه، دلهره، اضطراب خاطر و نگرانی برای او مفهوم نداشته باشد: «أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ»(2)

اگر انسان گمشده اش را پیدا کند، همه چیز پیدا کرده است. به قول امام حسین ع