در ساحل سپیده اخلاص صفحه 82

د- راهنما

چهارمین چیزی که در این راه شرط اساسی است، راهنماست. مسلم است که انسان برای پیمودن راهی که تا به حال نرفته است، راهنما می خواهد. طی این مرحله بی همرهی خضر نمی شود. ظلمات است، باید از گمراهی ترسید. قطعا این راه، راهنما می خواهد. راهنمای این راه دوگونه است:

1. راهنمای ظاهری؛ افرادی که آشنا هستند، معلم این راه هستند. باید دنبال اینها باشیم؛ یعنی علما، یعنی روحانیت. آن کسانی که از زمان امام صادق(علیه السلام)تا الآن این دین را به مردم رسانده اند.

پیغمبر اکرم تا وقتی که در مدینه تشکیل حکومت دادند، طلبه تربیت کردند. مبلغ آماده کردند. هم مبلغ در مدینه، هم مبلغ خارج از مدینه: «الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ».(1)

اگر انسان بخواهد به تنهایی در این کار کند، حالا در عبادات باشد، در معاملات باشد یا در تهذیب نفس، معلوم است که مانند رفتن در چاه است. مخصوصا راجع به خودسازی که چه بسیار دیده ایم افرادی را که خواستند به تنهایی جلو بروند، بدون معلم جلو بروند که کسروی منش ها پیدا شد. افراد لاابالی در دین به نام دین پیدا شد. چه بسیار افرادی را سراغ داریم که اینها خواستند مهذب بشوند، اما به جای تهذیب نفس، در گودالی افتادند که یکی از گودالهای جهنم بود. هر راهی راهنما می خواهد. راه دین راهنما میخواهد و الا اگر راهنما نباشد، به قول عوام، انسان می خواهد سرمه به چشمش بکشد، کورش میکند. کار به آنجا می رسد که دزدی میکند و آن دزدی را در راه خدا انفاق میکند. به او میگویند چرا این کار را می کنی؟ میگوید که من میخواهم دل مردم را به دست بیاورم و دزدی کردن من یک گناه بیشتر ندارد، اما انفاق کردن من ده حسنه دارد؛ یکی از آن حسنات در مقابل آن و نه حسنه هم مال خودم.