در ساحل سپیده اخلاص صفحه 84

یکی از اولیای خدا نظیر حضرت معصومه در قم هستند، اما اینها ماه به ماه هم حرم نمی روند. این خذلان است. و مواظب باشید که خدای نکرده این خذلان برای شما جلو نیاید. هر روز مشرف شدن حرم به درس ضرر نمی زند، به کار ضرر نمیزند. نعمتی که شما دارید، خیلی ارزشمند است و باید مواظبت کنید که این نعمت را از دست ندهید.

ه_-توسل

اشاره

و بالاخره پنجمین چیزی که در این راه باید باشد تا انسان به مطلوب برسد، توسل به اهل بیت (علیهم السلام) است. بدون توسل به اهل بیت (علیهم السلام) قطعأ کسی نمی تواند به جایی برسد. ارائه طریق در این راه فایده ای ندارد. آنچه قرآن شریف روی آن پافشاری دارد، هدایت عناییه است نه ارائه طریق.

در اوایل قرآن می فرماید: «الم ذلک الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین»؛ یعنی قرآن برای آدم باتقوا هدایت است. این هدایت، ارائه طریق نیست؛ برای این که در همین سوره بقره می فرماید: «إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا»(1)، در همین سوره بقره می فرماید: «هُدًی لِلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِنَ الْهُدَی وَالْفُرْقَانِ».(2)

معلوم می شود که دو نحوه هدایت در قرآن هست: ارائه طریق و ایصال الی المطلوب. آن که مهم است و انسان را به جایی می رساند، هدایت دوم است. ما در نماز می خوانیم: «اهدنا الصراط المستقیم»؛ ما که همه در راه مستقیمیم. ماهمه مسلمانیم. ما همه شیعه هستیم. شیعه گری در گوشت و پوست و استخوان ما رسوخ کرده است. اگر گوشت و پوست و استخوان ما را با عینک ولایت ببینند، می بینند که در گوشت و پوست و استخوان ما ولایت رسوخ کرده. این که هست. پس معلوم می شود که چیز دیگری می خواهیم و آن، این است که دست عنایت امام زمان (عج) روی سرمان باشد.