در ساحل سپیده اخلاص صفحه 86

نتوانستم. حتی رسید به آن جا که نماز شبم هم از بین رفت.

مرحوم استاد آیه الله شهید مطهری رضوان الله تعالی علیه خیلی عاشق مرحوم حاج میرزا علی آقای شیرازی بود. او هم ملای عارف کاملی بود و به جاهایی رسیده بود. مرحوم آیه الله شهید مطهری می فرمودند: روزی در مدرسه حجتیه تعدادی به دیدن ایشان آمدند. ایشان پایین بودند و من طبقه بالا، جلسه طول کشید، مرحوم شهید مطهری می فرمودند که جلسه، جلسه شعر شد. مرحوم حاج میرزا علی آقا یک ادیب کاملی بودند. اشعار عربی گاهی از مغنی، گاهی از مطول، و... خلاصه مجلس این طور گذشت. ایشان خوابیدند. از نماز شبشان افتادند. اول اذان صبح بلند شد و مرا بیدار کرد. گریه میکرد، مثل این که بچه اش مرده باشد و می گفت: دیشب کار خودش را کرد. آن اشعار ادبی میترسم «ما لایعنی» باشد. کار خودش را کرد.

یکی از بزرگان حوزه به من می گفت که من همان روز رفتم دیدن ایشان. دیدم گریه می کند. آقا چه شده است؟ مرحوم شهید مطهری گفتند: دیشب نماز شبشان از بین رفته، حالا ناراحتند. آن آقا میگفت که من برای این که قدری مرحوم حاج میرزا علی آقا را تسلا بدهم، شوخی کردم و گفتم: آقاما هیچ وقت نمی خوانیم، شما هم یک شب نخوان. ایشان خیلی ناراحت شد. گفت: آخر مگر می شود طلبه نماز شب نخواند. من از شانزده سالگی شروع کردم و تعطیلی نداشتم.

امام عسکری(علیه السلام)می فرماید بدون نماز شب نمی شود. بدون نماز اول وقت، بدون ادب در نماز، بدون تواضع در نماز نمی شود. حالا اگر نمی توانید حضور قلب داشته باشید و در نماز مؤدب باشید، اگر در آیه «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ هُمْ فِی صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ»(1) این خشوع را به معنای حضور قلب معنی نمی کنید، لااقل این طور معنی کنید که انسان باید در نماز مؤدب باشد. به قول امام صادق(علیه السلام)اگر خدا را نمی بینی، حداقل بدان که خدا تو را می بیند.(2)