در ساحل سپیده اخلاص صفحه 91

أولیاء الله لا خو علیهم ولا هم یحرثون».(1)

غصه خوری؛ این که انسان از اوضاع نگران باشد، از استکبار جهانی نگران باشد، برای فقرا و بیچاره ها نگران باشد، برای ابتلاءات و مصایبی که دارد نگران باشد، فرق میکند. یک صورت دیگر غصه خوری این است که غصه مستولی بر دل بشود. نظیر یک کرم بر درخت که درخت را می پوساند. کرم دل، کرم غم و غصه است. ما نباید غصه خور باشیم. ما باید اینجا که میرسیم، دیگر به مقدرات خدا راضی باشیم. دیگر نگذاریم غم و غصه و اضطراب خاطر و نگرانی مسلط بر دل ما بشود. در پایان، این روایت از موسی بن جعفر را به همه شما هدیه می کنم: «إیاک و الکل و الفشل فانهما یمنعانی من خیر الدنیا و الآخره»(2)؛ یعنی مواظب باش کسل نباشی. تنبل، پرخواب، بیعار، بیکار نباشی. عضو زاید جامعه نباشی. «و الفشل» مواظب باش که بینشاط نباشی. مواظب باش که نشاط روحی داشته باشی. غم و غصه نداشته باشی؛ برای این که کسالت و فشالت؛ یعنی تنبلی جسمی و تنبلی روحی انسان را از خیر دنیا و آخرت منع می کند. دیگر نمی گذارد نه دنیا داشته باشد، نه آخرت.