آفتاب پرهیزگاری صفحه 1

مقدمه

انسان، در نظام تربیتی اسلام، می تواند بر اساس پرورش صحیح، از مرز حیوانی برهد و خود را به مقام والا و پرارج انسانی، برساند و تاج پرافتخار ( ولقد کرمنا بنی آدم )(1) را بر سر گذارد. عروج بدان مقام ارجمند، در پرتو زدودن غبار اغیار از لوح «دل» و تجلی انوار در کانون پرفروغ « سر » شدنی است.

فرزانگان وادی انس حضرت حق را بایسته است که بدانند، «براق» سیر، «تخلق» است و ره توشه اش، «عزم» و گام اول، «یقظه و خواستن » و چراغ راه، « علم اخلاق»؛ علمی که متضمن پرورش روح است؛ همان سان که سایر علوم، متضمن پرورش عقل و این دو در حکم دو «بال»اند که طالب را در عروج بدان «قله» از آن گریزی نیست.

نه فقط خالق حکیم، «رستگاری» بندگانش را در سایه «تزکیه» ترسیم نمود (2) ، که پیام آور رحمتش نیز، سر رسالت خود را در تکمیل «مکارم اخلاق» اعلان کرد(3) و پاکان درگاهش، همراهی با راهبر معنوی را ضروری شمردند (4) .

بر این اساس بود که پیر و مرشد سالکان زمانه ما، «امام خمینی » از دیرباز، توصیه مینمود که:

استاد اخلاق برای خود معین کنید. جلسه وعظ و خطابه و پند و نصیحت تشکیل دهید. خودرو نمی توان مهذب شد. اگر حوزه ها همین طور از داشتن مربی و جلسات پند و اندرز خالی باشد، محکوم به فنا خواهد بود. چطور شد علم فقه و اصول مدرس نیاز دارد، برای هر علم و صنعتی در دنیا استاد لازم است، لیکن علوم معنوی به تعلیم و تعلم نیازی ندارد؟! (5)47