آفتاب پرهیزگاری صفحه 90

1- لقمان /22 «هرکس روی رضا و تسلیم به سوی خدا آرد و نکوکار باشد، چنین کسی به محکم ترین رشته الهی چنگ زده است».

2- بقره /130 «هیچکس از آیین پاک ابراهیم روی نگرداند، به جز ناکس و مردم بی خرد، آنگاه خداوند فرمود، ای ابراهیم سر به فرمان خدا فرود آور عرض کرد فرمانبردارم». .

3- صاقات /102 «ای فرزند عزیزم! من در عالم خواب چنین دیدم، که تو را قربانی می کنم، در این واقعه تو را چه نظری است؟ جواب داد: ای پدر! هرچه مأموری انجام ده، که ان شاء الله مرا از بندگان با صبر و شکیبا خواهی یافت».

آری، بلکه شروع کرد به امتثال امر، این بود روش ابراهیم. قرآن می فرماید: کسی که روش ابراهیمی را نداشته باشد، سفیه است، کسی که مقام تسلیم و رضا نداشته باشد، عاقل نیست. این شخص از نظر شرعی و خدا، از نظر قرآن و پیغمبر ( صلی الله علیه و آله ) و ائمه طاهرین ( علیهم السلام ) یک آدم سفیهی است.

نظیر این دو آیه که خواندم، در قرآن زیاد است، که به مقام تسلیم و رضا سفارش شده است و از آن کسی که این مقام تسلیم و رضا را نداشته باشد شدید انتقاد شده است.

2- اقسام تسلیم و رضا

مقام تسلیم و رضا دو قسم است:

١- تسلیم و رضا در دایره تکوین

2- تسلیم و رضا در دایره تشریع

که قسمت اول مربوط به تکوین و قسمت دوم مربوط به تشریع است. تسلیم و رضای در تکوین، معنایش این است که انسان برایش مصیبتی، مشکلی و بن بستی جلو آید، که این مصیبت و مشکل را بدست خودش نتواند بگشاید، اما این مصیبت و مشکل را یک وقت هست که مخالفتهای خودش، گناهش و رذالتش بوجود آورده است. اگر مشکل و مصیبت را - چه فردی، چه اجتماعی به خود انسان، مخالفت انسان، گناه انسان جلو آورده باشد، این مربوط به بحث ما نیست. قرآن می فرماید: « و ما أصابکم من مصیبه فبما کسبت أیدیکم » (1) گناه تو اگر برای تو بدبختی آورد، اگر برایت تاریکی آورد، اگر برایت مشکل آورد، این مربوط به خدا نیست، این مربوط به تو و قطع رابطه تو با خداست. تو باید توبه کنی، با خدا رابطه برقرار کنی، تا این مصیبت و مشکل رفع شود. این بحث ما نیست. مورد بحث این است، که یک مصیبتی و مشکلی برای انسان جلو بیاید، که گناه انسان در آن مشکل دخالت نداشته باشد. یک بلای عمومی، یک بلای خصوصی برای.»