درآمدی بر نبوت و شخصیت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم: علمی،اعتقادی،تاریخی،اخلاقی و تربیتی صفحه 104

یکی از این معجزات، شّق القّمر است که خداوند می فرماید:

(اقْتَرَبَتِ السّاعَهُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ * وَ إِنْ یَرَوْا آیَهً یُعْرِضُوا وَ یَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ)1.

«قیامت نزدیک شد و ماه شکافت و اگر مخالفان معجزه ای ببینند می گویند این سحری است همیشگی».

ابن کثیر در توضیح این مطلب و ماجرایی که آیه بدان اشاره دارد می گوید مسلمانان بر این اجماع دارند که این حادثه در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به وقوع پیوست و احادیث متواتری نیز از طرق مختلف در این باره رسیده است که برای هر کس در آنها بنگرد و بدانها احاطه داشته باشد یقین حاصل خواهد شد.(1)

اصل ماجرا بر اساس آنچه ابو نعیم اصفهانی به سند خود از ابن عباس روایت کرده این است که مشرکان مانند ولید بن مغیره و ابوجهل بن هشام و عاص بن وائل و عاص بن هشام و همانند آنها با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم ملاقات کردند و به آن حضرت گفتند اگر تو در ادعای خودت راست گویی ماه را دو نیمه کن که نیمه ای از آن برکوه ابو قبیس و نیمه ای بر کوه قیعان قرار گیرد. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: آیا ایمان می آورید. گفتند: آری. پس آن حضرت از خداوند خواست آنچه آنان تقاضا کردند برآورده سازد. بدین ترتیب در آن شب که شب نیمه ماه بود، ماه به دو نیم شد؛ نیمه ای بر کوه ابوقبیس و نیمه ی دیگر بر قیعان قرار گرفت. بدین ترتیب روایات در این باره به تضافر رسیده است. برخی از آنها حکایت دارد که ماه به دو نیم شد و درآن هنگام از شبهای نیمه ی ماه بود و برخی نیز زمان آن را مشخص کرده و شب چهاردهم دانسته اند. آنچه مسلم است این است که هیچ کس حق ندارد درباره ی این روایات که همه همدیگر را تأیید و تقویت می کنند