درآمدی بر نبوت و شخصیت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم: علمی،اعتقادی،تاریخی،اخلاقی و تربیتی صفحه 173

از این روست که خداوند فرموده است:

(وَ قَلِیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُورُ)1.

«گروهی اندک از بندگان من شکر گزارند».

بدون شک در میان انبیاء و اولیای الهی و سالکان الی الله کسی شکر گزارتر از پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم نبوده، همان گونه که هیچ انسانی خداشناس تر از ایشان نبوده است.

انسان شاکر کسی است که در تمام حالات زندگی، خدا را حمد و ثنا گوید چه در حال آسایش و چه در حال بلا و مصیبت.

همان طوری که نقل شده که سیره مستمره رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم این بود که هرگاه نعمتی به ایشان می رسید که موجب خوشحالی ایشان بود می فرمود: «الحمدلله علی هذه النعمه؛ حمد مخصوص خداونداست بر این نعمتی که از جانب خدا رسیده است». و اگر چیزی به ایشان می رسید که موجب ناراحتی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم بود می فرمودند: «الحمدلله علی کل حال؛ خدا را بر هر حالی شکر می کنم».(1)

در حدیثی معتبر، ابوالحسن انباری از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که فرمودند:

«سیره رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در دوران عمر ایشان این بود که روزی سیصد و شصت مرتبه به تعداد رگهای اصلی بدن، خدا را حمد می کردند و می گفتند: «الحمدلله رب العالمین کثیرا علی کل حال(2) ؛ حمد مخصوص پرودگار عالمیان است در هر حالی از حالات».