هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 160

بستان خود را دادی؟ عرض کرد: بلی! فرمودند: این سوره در باره ی تو نازل شد. آن گاه پیشانی او را بوسیدند و فرمودند: من برادر تو هستم و تو برادر من .(1)

یا واصف المرتضی قد صرت فی التیه

هیهات هیهات منا لاتمنیه

واجب اگر خوانمش، العقل پنهانی

ممکن اگر دانمش، فالعشق یأبیه

واجب ممکن نما ممکن واجب خصال

هندسه الممکنات مظهر باریه

هو الذی کان بیت الله مولده

وصاحب البیت أدری بما فیه

مهله إلی الحشر یوما إذا قیل لکم

یا لائمی فی علی لاتعادیه

فإنه منشأ الأشیاء ومنشیه

و ذلکن الذی لمتننی فیه

حکایت 237: آزار همسایه

امام باقر ((علیه السلام))فرمود: مردی خدمت پیامبر اکرم و رسید و از آزار همسایه ی خویش شکایت کرد. حضرت رسول و او را به شکیبایی امر کردند، پس از چندی برای مرتبه ی دوم شرفیاب شد و جریان گذشته را تکرار کرد، باز هم او را به صبر امر کردند. در مرتبه ی سوم که از آزار همسایه ی خویش اظهار دلتنگی کرد، پیامبر به او فرمودند: صبحگاه جمعه که مردم برای گزاردن نماز جمعه می روند اسباب و لوازم زندگی را از خانه خارج کن و میان راه بگذار تا هر کس برای نماز از آن جا میگذرد ببیند. اگر کسی از تو پرسید برای چه این کار را کرده ای بگو از آزار فلانی.

آن مرد به دستور آن حضرت عمل کرد، هنوز چیزی نگذشته بود که همسایه اش پیش او آمد، التماس کرد که اسباب و اثاث را به خانه برگرداند و گفت: من با خدا پیمان می بندم که دیگر تو را نیازارم.(2)

حکایت 238: این طور دل به دست آورید

مردی از اهل ری گفت: یکی از نویسندگان یحیی بن خالد فرماندار ما شد، مقداری مالیات بر من بود که اگر می گرفتند فقیر می شدم، هنگامی که او والی شد ترسیدم از من مالیات بگیرد. بعضی از دوستان گفتند: فرماندار، شیعه است. باز هم هراس داشتم اگر نزد او بروم مرا زندانی کند، بالاخره گفتم: به خدا پناه می برم و خدمت امام زمانم میرسم تا او چاره ای بیندیشد.

به قصد انجام دادن حج خارج شدم و خدمت مولای خود حضرت موسی بن جعفر ((علیه السلام))رسیدم، از حال خویش شکایت کردم و درخواست چاره کردم. آن حضرت نامه ای نوشت و فرمود: آن را به والی برسان. در نامه چنین نوشته بود:

بدان که خداوند را زیر عرش سایهی رحمتی است که جا نمی گیرد در آن سایه مگر کسی که به برادر