هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 247

حکایت 365: بزرگواری آخوند خراسانی

مرحوم آخوند خراسانی - صاحب کتاب معروف کفایه الأصول - به فردی که به خاطر موافقت وی با مشروطه آشکارا او را مورد انتقاد و اهانت قرار داده بود و ناگزیر شده بود، خانه اش را در اثر بدهکاری بفروشد، پول زیادی داد که خانه اش را نفروشد و با محبت خویش او را شرمنده کرد.(1)

حکایت 366: هندوانه!

جوانی به محضر آیت الله شیخ محمد تقی شیرازی رسید و آن بزرگوار را به شدت مورد فحش و اهانت قرار داد. آن مرحوم همچنان ساکت بود تا او گفتارش تمام شد و رفت. سپس آیت الله شیرازی تعدادی هندوانه خرید و به خانه ی وی فرستاد و فرمود: این جوان حرارت بدنش بالا رفته و همان سبب شده است که آن همه دشنام و ناسزا به ما بگوید. این هندوانه ها مزاج او را خنک خواهد کرد! (2)

حکایت 367: طالب وصل

آورده اند: جوانی از دلباختگان پس از چند سال لاف عشق و محبت زدن خود را چنان شیفته ی محبوب نشان می داد که دل هر کسی بر حالش میسوخت. شبی معشوقه برای آزمایش او بر سر چهارراهی با وی قرار گذاشت، جوان آن شب را به وعده گاه آمد به امید دیدار محبوب و مدتی منتظر ماند. پاسی از شب گذشت؛ ولی از معشوقه خبری نشد، کم کم خواب بر او چیره گشت، چشم بر هم گذاشت و به خواب رفت. صبحگاه بیدار شد، خود را میان کوچه دید و افسوس خورد که خوابش برده و از معشوقه خبری نشده است. حرکت کرد تا گرد و خاک لباس را بیفشاند همین که دست به لباس خود زد متوجه شد از داخل جیبش صدای گردو می آید، دست در جیب کرد و تعدادی گردو یافت، با خود گفت: باید در این کار رمزی باشد.

داستان خود را با پیری که سرد و گرم روزگار را چشیده بود در میان گذاشت، پیر گفت: معشوقه ی تو می گوید هنوز هنگام عشق بازی ات نشده، این چند گردو را گذاشته تا با آنها بازی کنی؛ یعنی کسی که طالب وصل است باید بیش از این بر ناملایمات صبر و شکیبایی کند.(3)

حکایت 368: صبر حضرت ایوب (علیه السلام)

حضرت ایوب ((علیه السلام))چندین سال به انواع بلاها مبتلا شد.

روایت شده است: چهل سال پیش از بالا در نعمت و رفاه بود و روزی هزار خوان از مطبخ او می آوردند و در جایی می گذاشتند و مردمان می خوردند و می رفتند.(4)1.

1- سیمای فرزانگان / 333.
2- پندهایی از رفتار علمای اسلام / 64.
3- پند تاریخ 2/ 172.
4- معراج السعاده / 740، جهت آگاهی از زندگی و حالات حضرت ابوب((علیه السلام))ر.ک: بحارالانوار 339/12-272؛ تفسیر البرهان 51/4-61.