هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 358

به زندان برگردانند.(1)

حکایت 518: یوسف ثانی

ابن شهر آشوب در مناقب می نویسد: زنی بادیه نشین در ابواء خدمت حضرت مجتبی(علیه السلام)رسید. در آن حال امام حسن مشغول نماز بود. پس نماز را کوتاه کرد و فرمود: کاری داشتی؟ گفت: آری. پرسید: حاجت تو چیست؟ گفت: من زنی بی شوهرم، به این مکان وارد شده ام و مایلم از شما کام بگیرم. فرمود: از من دور شو، می خواهی مرا با خودت در آتش جهنم بسوزانی. آن زن پیوسته در صدد دل بردن از آن جناب بود. حضرت در حال گریه فرمود: دور شو وای بر تو! کم کم گریه ی آن جناب شدید شد، زن حال امام مجتبی را که مشاهده کرد او هم شروع کرد به گریه کردن.

امام حسین(علیه السلام)وارد شد و دید برادرش با این زن هر دو گریه می کنند، سیلاب اشک امام حسن چنان برادر را تحت تأثیر قرار داد که او هم شروع کرد به گریه کردن، عده ای از اصحاب حضرت آمدند، هر کدام آن حال را مشاهده می کردند گریه آنها را فرا می گرفت تا این که صدایی از گریه های ایشان بلند شد. زن بادیه نشین خارج شد، اصحاب نیز متفرق شدند. مدتی از آن پیش آمد گذشت. حسین بن علی به خاطر عظمت و جلالت برادر خویش سبب گریه را نپرسید، نیمه شبی که امام حسن و خوابیده بود ناگاه بیدار شد و گریه آغاز کرد. حسین بن علی(علیه السلام)پرسید: چه شده است؟ فرمود: خوابی دیده ام، از آن جهت گریه میکنم. تفصیل خواب را جویا شد. فرمود: پس تا زنده ام به کسی مگو، یوسف صدیق را در خواب دیدم، مردم برای تماشای او جمع شده بودند. من هم جلو رفتم او را تماشا می کردم همین که زیبایی اش را دیدم، گریه ام گرفت.

یوسف به سوی من توجه کرد و گفت: برادرم! چرا گریه میکنی پدر و مادرم فدایت باد؟ گفتم: به یاد آوردم جریان تو را با زن عزیز مصر که چه رنج و مشقتی کشیدی، به زندان افتادی، پیر کهنسال یعقوب در فراق تو چه دید [با تمام این گرفتاری ها تحت تأثیر هوای نفس واقع نشدی برای آن گریه می کنم و در شگفتم از نیروی تو که چه اندازه خودداری کردی. یوسف گفت: چرا تعجب نمی کنی از خودت در مورد آن زن بادیه نشین که او در ابواء با تو برخورد کرد، چه حالی پیدا کردی، دیدی چگونه اشک میریختی.(2)

حکایت 519: هوی پرستی به بت پرستی کشاند

در سوره ی مبارکه ی حشر آیه ی شانزده و هفده آمده است: (کَمَثَلِ الشَّیْطَانِ إِذْ قَالَ لِلْإِنْسَانِ اکْفُرْ فَلَمَّا کَفَرَ قَالَ إِنِّی بَرِیءٌ مِنْکَ إِنِّی أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِینَ فَکَانَ عَاقِبَتَهُمَا أَنَّهُمَا فِی النَّارِ خَالِدَیْنِ فِیهَا ۚ وَذَٰلِکَ جَزَاءُ الظَّالِمِینَ ). مرحوم طبرسی صاحب تفسر مجمع البیان ذیل این آیه می نویسد: در بنی اسرائیل عابدی به نام برصیصا زندگی می کرد که مدت درازی از عمر خود را به عبادت و بندگی گذرانیده بود و به جایی رسیده بود که