هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 477

حکایت 683: کینه توزی ولید

عقبه پدر ولید (فرماندار کوفه) در مکه معظمه آب دهان به صورت پیامبر اکرم(صله الله علیه و اله وسلم)انداخت و روز بدر هم با کار به جنگ آن حضرت آمد.

وقتی کقار شکست خوردند، عقبه دستگیر شد، او را نزد پیامبر آوردند و امیر مؤمنان(علیه السلام)او را به امر پیامبر کشت؛ اما فرزندش ولید که در زمان عثمان فرماندار کوفه بود همیشه کینه ی امیر مؤمنان در دلش بود و حضرت را تا آخر عمر دشنام میداد.

وقتی ولید بیمار شد، امام حسن به عیادتش رفت. او چشم گشود و گفت: من از آنچه کرده ام پشیمانم جز دشنام به پدرت که پشیمان نیستم.

امام حسن فرمود: پدرم پدرت را کشت و تو را هم به خاطر شراب خواری) حد زد؛ از این رو دشمن او هستی.(1)

حکایت 684: میخکوب!

در قرن ششم هجری شخصی به نام ابن سلار که از افسران ارتش مصر بود، به مقام وزارت رسید و با کمال قدرت بر مردم حکومت می کرد.

او از یک طرف مردی شجاع، فعال و باهوش بود و از طرف دیگر خودخواه و کینه جو؛ از این رو در دوران وزارت خود، هم خدمت کرد و هم ظلم فراوان. هنگامی که ابن سلار فردی سپاهی بود، به پرداخت غرامتی محکوم شد. برای شکایت نزد ابی الکرم دفتردار خزانه رفت تا به دادخواهی بپردازد.

ابی الکرام به حق یا ناحق به اظهارات او ترتیب اثر نداد و گفت: سخن تو در گوش من فرو نمی رود. این سلار از گفته ی او خشمگین شد و کینه اش را به دل گرفت. وقتی وزیر شد و فرصت انتقام به دست آورد، او را دستگیر کرد و دستور داد میخ بلندی را در گوش وی فرو کنند تا از گوش دیگرش بیرون آید. در آغاز کوبیدن میخ، هر بار که ابی الکرم فریاد میزد، ابن سر می گفت: اکنون سخن من در گوش تو فرو رفت! سپس به دستور او پیکر بی جان ابی الکرم را با همان میخی که در سر داشت، به دار آویختند!(2)

حکایت 685: منافق کینه توز

حقد و کینه توزی از نشانه های افراد منافق است؛ چنان که در زمان پیامبر به شکل های مختلف این کینه ها را ابراز می کردند.

پیامبر(صله الله علیه و اله وسلم)همراه جمعی از مهاجر و انصار در مسجد نشسته بودند. ناگاه علی(علیه السلام)وارد مسجد شد، حاضران به احترام او برخاستند و از او به گرمی استقبال کردند، تا این که آن حضرت در جایگاه خود که در کنار