هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 511

نباشد همیشه در جهنم است. آن زن گفتار شوهر خود را برای حضرت زهرا نقل کرد. فاطمه ی زهرا فرمود: به شوهرت بگو آن طور که فکر کرده ای نیست؛ زیرا شیعیان ما از بهترین مردمان بهشت هستند.

آنها برای پاک شدن از گناه، به گرفتاری های دنیا مبتلا می شوند یا در قیامت رنج و سختی می بینند یا در طبقه ی اول جهنم کیفر خواهند شد و پس از این که پاک شدند به واسطه ی محبت ما از آن جا نجات یافته، در بهشت مسکن می گیرند.(1)

حکایت 725: کبریت احمر!

مأمون رقی گفت: روزی خدمت حضرت صادق علی بودم، سهل بن حسن خراسانی وارد شد، سلام کرد و نشست، آن گاه عرض کرد: یابن رسول الله! شما خانواده ای رئوف و رحیم هستید، امامت از شما است، پس چرا برای گرفتن حق خود قیام نمی کنید با این که صد هزار از پیروانتان با شمشیرهای آتشبار از شما دفاع می کنند؟ حضرت فرمود: اکنون بنشین [تا بر تو آشکار شود).

حضرت به کنیزی دستور داد تنور را بیفروزد. آتش افروخته شد به طوری که شعله های آن قسمت بالای تنور را سفید کرد، آن گاه به سهل فرمود: اگر مطیع مایی برو و میان تنور بنشین. خراسانی آشفته و ناراحت شد و با التماس پوزش خواست و گفت: یابن رسول الله! مرا به آتش مسوزان و ببخش، آن حضرت فرمود: نگران نباش، تو را بخشیدم. در همین موقع هارون مکی وارد شد، حضرت صادق علی بدون درنگ فرمود: نعلین را بینداز و در تنور بنشین.

هارون داخل تنور شد و نشست. امام(علیه السلام)با خراسانی شروع کرد به صحبت کردن و از اوضاع بازارها و خصوصیات خراسان چنان شرح میداد که گویا چندین سال در آن جا به سر برده است. مدتی گذشت، سپس فرمود: سهل! حرکت کن ببین وضع تنور چگونه است.

سهل گفت: بر سر تنور آمدم، آن مرد را دیدم که میان خرمن آتش آسوده و آرام نشسته بود. هارون از تنور بیرون آمد، حضرت صادق(علیه السلام)از خراسانی پرسید: در خراسان چند نفر از اینها پیدا می شوند؟ عرض کرد: به خدا سوگند یک نفر هم یافت نمی شود! آن حضرت نیز همین طور تکرار کرد که یک نفر هم نخواهد بود و اضافه فرمود: ما تا زمانی که پنج نفر همدست و همداستان پیدا نکنیم قیام نخواهیم کرد، پس ما موقعیت خودمان را بهتر میدانیم.(2)

قومی ملوک طبع که از روی سلطنت

گویی کز احترام سلاطین کشورند

شاهان دلق پوش که گاه حمایتی

زیر گلیمشان جم و خاقان و قیصرند

امروز از نعیم جهان چشم دوخته اند

فردا خود از کرشمه به فردوس ننگرند

منگر به چشم خوار بر این پابرهنگان

نزد خرد عزیزتر از دیده ی ترند

آدم بهشت را به دو گندم اگر فروخت

حقا که این گروه به یک جو نمیخرند