هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 530

حکایت 755: فضل خدا و خلق

آورده اند: دو نفر مستمند نابینا سر راه زبیده (همسر هارون الرشید) که در جود و بخشش، شهرت بسزایی داشت می نشستند. یکی از آنها می گفت: خدایا! مرا از فضل خود روزی مرحمت فرما.

دیگری می گفت: خدایا! مرا از فضل و کرم ام جعفر (زبیده) روزی فرما.

زبیده از وضع مستمندان و دعای آنان با خبر شد و روزانه دو درهم برای اولی و یک مرغ بریان که در شکم آن ده دینار طلا بود برای دومی می فرستاد.

صاحب مرغ بریان بدون آن که به داخل شکم مرغ توجه کند آن را به دو درهم به رفیقش می فروخت. ده روز این وضع به همین نحو ادامه داشت.

روزی زبیده به مردی که طالب فضل او بود (نفر دوم) گفت: آیا فضل و کرم ما تو را توانگر ساخته یا نه؟ گفت: کدام کرم شما؟

زبیده گفت: صد دینار در طول ده روز که در شکم مرغ می گذاشتم. مرد نابینا گفت: من دیناری ندیدم. برای من هر روز یک مرغ بریان می فرستادی که آن را هم این مرد به دو در هم می خرید، من هم میفروختم.

زبیده گفت: آری! این مرد به فضل و کرم ما اعتماد کرد، خدا او را محروم گردانید و آن دیگری خواستار فضل خدا شد و خداوند بیش از انتظار، او را بی نیاز گردانید.(1)

حکایت 756: دست کریم

آورده اند: هنگامی که حاتم طایی مرد و او را دفن کردند، پس از چند سال باران زیادی بارید و قبر او در معرض سیل قرار گرفت، به طوری که نزدیک بود ویران گردد.

پسرش خواست جسد حاتم را به محل دیگری ببرد تا از سیل محفوظ بماند. وقتی قبرش را شکافت، همه ی اعضای او را متلاشی و پراکنده دید، غیر از دست راستش. مردم جمع شدند و تعجب کردند که چرا دست راست او سالم مانده است؟

پیری صاحب دل از آن جا گذر می کرد، گفت: تعجب نکنید. حاتم با این دستش بسیار عطا کرده و به همین دلیل این دست سالم مانده است.(2)

حکایت 757: نتیجه ی قضاوت نیم شاهی

ایت الله محمد مهدی نراقی در روزهای اقامت در نجف، در ماه رمضان که بر او می گذرد، یک روز در منزل شان چیزی برای افطار نداشتند، عیالش به او می گوید: هیچ غذایی در منزل نیست، برو بیرون و چیزی تهیه کن. مرحوم نراقی در حالی که حتی یک پول سیاه هم نداشته، از منزل بیرون می آید و برای زیارت اهل قبور به سمت وادی السلام نجف می رود، کمی میان قبرها می نشیند و فاتحه می خواند تا این که آفتاب غروب