هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 566

است. سپس حضرت سر خویش را بلند کردند و آه سرد و اندوهباری کشیدند و فرمودند: اوه اوه! وای بر این امت که انسان فرمانبردار خدا چه چیزها که از این امت خواهد دید ! چگونه اینان را به جهت این که فرمان بردار خدایند، می رانند، کتک می زنند، برایشان دروغ می بندند و خوارشان میدارند؟! آگاه باشید، قیامت برپا نمی گردد مگر این که مردم، انسان فرمان بردار خدا را دشمن و معصیت کننده ی خدا را دوست بدارند. «عمر» گفت: ای رسول خدا! آیا مردم در این زمان بر دین اسلام اند؟ حضرت فرمودند: در آن زمان اسلام کجا است؟ ای عمر! در آن زمان مسلمان همچون غریبی آواره است، در آن زمان اسلام از بین می رود و جز اسم، چیزی از آن باقی نمی ماند. قرآن متروک و مهجور میگردد و جز ظاهر، چیزی از آن بر جای نمی ماند.(1) عمر پرسید: ای رسول خدا ! چرا کسی را که فرمان بردار خدا است، از خود رانده، عذاب میکنند؟ حضرت فرمودند: ای عمر! مردم این زمان، راه را فرو گذاشته اند و به دنیا گرویده اند و از آخرت روی گردانیده اند. غذاهای لذیذ می خورند، جامه های آراسته بر تن میکنند و فارسیان و رومیان را به خدمت می گیرند. اینان گرد غذای لذیذ، نوشیدنی گوارا و بوی خوش می گردند و در ساختمانهای بلند، اتاق های زینت شده و مجالس باشکوه جمع می شوند. مردان ایشان به آن گونه که زن برای شویش جلوه نمایی می کند . به جلوه نمایی می نشینند. روش زندگی اینان، روش زندگی پادشاهان ستمگر است، به مقام و لباس فخر می فروشند، در حالی که اولیای خدا تن پوششان عبا است و رنگ سیمای شان از شب زنده داری زرد و شکسته و قامتشان از بسیاری قیام، خمیده و شکم هایشان به جهت روزههای طولانی، به پشتشان چسبیده است. به جهت رضای خدای تعالی و اشتیاق به ثواب فراوان و ترس از عذاب دردناک او، نفس خود را فراموش کرده و به وسیله ی تشنگی او را سر بریده اند. چون یکی از اینان گفتار حقی بگوید یا زبان به سخن راستی گشاید به او گفته می شود: ساکت شو، تو همنشین شیطان و سرلوحه گمراهی هستی. مردم این زمان کتاب خدا را برخلاف معنا و مضمونش تفسیر می کنند و می گویند: چه کسی زینت های الهی را که برای بندگان خود آفریده و روزی های پاکیزه را حرام کرده است؟(2)

أی اسامه! بدان که در روز رستاخیز بامتزلت ترین، ثواب کارترین و نکو عاقبت ترین مردم نزد خدا کسی است که در دنیا حزنش دراز، همتش بسیار، غمش طولانی و گرسنگی و تشنگی اش زیاد باشد. اینان نیکوکاران و پرهیزکاران برگزیده اند و اگر بین مردم باشند، شناخته نمی شوند و اگر پنهان گردند، کسی به جست و جوی آنان برنمی خیزد.

ای اسامه! پاره های زمین ایشان را می شناسند و محرابها چون از ایشان دور مانند، میگریند. ایشان را گنجینه و ذخیره ای برای خود قرار ده شاید به سبب ایشان از گمراهی دنیا و ترس رستاخیز، رهایی یابی. بترس از این که رها سازی آنچه را که ایشان در آن و برآنند که در این صورت گامهایت خواهند لغزید و در آتش فرود خواهی آمد و از زیانکاران میگردی. ای اسامه! بر حذر باش از این که مصداق کسانی باشی که گفتند