هزار و یک حکایت اخلاقی جلد 1 صفحه 66

گرفتن امانتی که نزد همسر سابقش ام خالد داشت به خانه ی امام حسن آمد. امام حسن به او فرمود: من با همسر سابق تو به خاطر حفظ او ازدواج کرده ام و او را پاک و سالم به عنوان امانت نگاه داشته ام و امروز این امانت را به تو برمیگردانم. عبد الله شاد شد و امام حسن ام خالد را طلاق داد و به ازدواج مجدد عبدالله درآورد. عبد الله نیز همسر خود را به خانه اش بازگردانید.(1)

حکایت 98: حمایت از حیوانات

روزی امام حسن مجتبی ((علیه السلام))هنگام غذا خوردن، جلوی سگی که نزدیکی ایشان ایستاده بود، چند لقمه غذا انداخت. کسی گفت: یابن رسول الله! اجازه میدهید سگ را دور کنم؟ حضرت فرمود: به آن حیوان کاری نداشته باش! من از پروردگارم حیا میکنم که جانداری به غذای من نگاه کند و من آن را از خود برانم و غذایش ندهم.(2)

حکایت 99: بی آبی

معاویه بن ابی سفیان، حدود شانزده سال بود که در شام حکومت می کرد و بدون آن که به احدی اظهار کند، مقدمات خلافت را برای خویش فراهم می ساخت. او از هر فرصتی برای منظوری که در دل داشت استفاده میکرد. موضوع کشته شدن عثمان بهترین بهانه بود تا از حکومت مرکزی سرپیچی کند و داعیه ی خلافت را آشکار سازد. او در زمان حیات عثمان، به استغاثه های عثمان پاسخ مساعد نداد و تقاضاها و استمدادهای عثمان را نشنیده و ندیده گرفت؛ اما منتظر بود عثمان کشته شود و قتل وی را بهانه ی کار خود قرار دهد.

از سوی دیگر، مردم پس از قتل عثمان دور علی را که به جهات مختلفی از رفتن زیر بار خلافت امتناع می ورزید، گرفتند و با او بیعت کردند. علی پس از آن که دید مسئولیت رسما متوجه او است، قبول کرد و خلافت رسمی اش در مدینه - که مرکز و دارالخلافه ی آن روز بود - اعلام شد. همه ی استانهای کشور پهناور اسلامی آن روز اطاعتش را گردن نهادند، به استثنای شام و سوریه که در اختیار معاویه بود.

معاویه از اطاعت حکومت مرکزی سرپیچی کرد و آن را متهم ساخت به این که کشندگان عثمان را پناه داده است و خود آماده ی اعلام استقلال شام و سوریه شد و سپاهی انبوه از شامیان فراهم کرد.

علی ((علیه السلام))بعد از فیصله دادن کار اصحاب جمل، متوجه معاویه شد. نامه هایی با معاویه رد و بدل کرد، اما نامه های علی در دل معاویه اثر نکرد. دو طرف با سپاهی انبوه به سوی یکدیگر حرکت کردند. ابوالاعور سلمی پیشاپیش لشکر معاویه با گروهی از پیشاهنگان حرکت می کرد و مالک اشتر نخعی با گروهی از لشکریان علی به عنوان پیشاهنگ کنار فرات به یکدیگر رسیدند. مالک اشتر از طرف علی مجاز نبود .