هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 134

حکایت 135 : یافتنی یا بافتنی

گویند: شخصی از عارف بزرگ میرزا محمد رضا قمشه ای پرسید: این حرف هایی را که عرفا می زنند، بافتند یا یافتند؟ ایشان در جواب فرمود: اگر یافتند، خوب یافتند و اگر بافتند، خوب بافتند!(1)

به هر چه ز اولیا گویند، گویم رب فارزقنی (2)

به هر چه ز انبیا گویند، آمنا و صدقنا(3)

حکایت 136: عار داشتن از خدایی خدا!

او شش صد سال بود که در کفر و زندقه به سر می برد و آشکارا گناه می کرد. روزی حضرت موسی (علیه السلام) برای مناجات با خداوند بزرگ به کوه طور می رفت که با او برخورد نمود. از موسی (علیه السلام) پرسید: کجا می روی؟ حضرت موسی(علیه السلام) گفت: برای راز و نیاز و مناجات با خداوند سبحان می روم. آن مرد گفت: برای خدای تو پیامی دارم که از تو می خواهم حتما به او بگویی. موسی(علیه السلام) قبول کرد. مرد گفت: یا موسی! به خدای خود بگو مرا از خدایی تو ننگ و عار می آید و اگر تو روزی دهنده ی من هستی، مرا به روزی تو نیازی نیست.

حضرت موسی (علیه السلام) از حرف های او پریشان و ناراحت شد و بدون این که چیزی به او بگوید، به طرف کوه طور روانه شد. پس از اتمام مناجات، شرم داشت که حرف های آن کافر را به خداوند بگوید که ناگاه خطاب آمد: ای موسی! چرا پیام بنده ی مرا که با ما بیگانگی می کند و از خدایی ما اعراض دارد، نرساندی؟ موسی (علیه السلام) عرض کرد: خداوندا! خودت بهتر می دانی که چه گفت. خداوند بزرگ فرمود:

ای موسی! به او بگو: اگر تو از خدایی ما ننگ و عار داری، ما را از بندگی تو ننگ و عار نیست و اگر تو روزی ما نمی خواهی ما بدون درخواست تو به تو روزی می رسانیم.

موسی (علیه السلام) از کوه برگشت و پیام الهی را به آن کافر عاصی رسانید. چون او پیام خدا را شنید، سر خود را به زیر انداخت و ساعتی در فکر فرو رفت و آن گاه سر خود را بلند کرد و گفت: ای موسی! پروردگار ما بزرگ پادشاهی است، کریم بنده نوازی است، افسوس که من).

1- هزار و یک نکته ( آیت الله حسن زاده آملی)، ص 621، نکته 776؛ به نقل از: مرحوم آیت الله شیخ محمد تقی آملی
2- رب فارزقنی: پروردگارا! (این کرامات را) به من روزی فرما۔
3- آمنا و صدقنا: ایمان آوردیم و تصدیق کردیم (گفتیم: راست است).