هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 157

عقل که این مطالب را دریافت، به سجده افتاد و هزار سال در سجود بود، سپس پروردگار فرمود: سر بردار و بخواه تا عطا گیری و شفاعت کن تا پذیرفته شود. عقل سر از سجده برداشت و عرض کرد: خدای من! از تو می خواهم شفاعتم را در بارهی هر کس که مرا در او آفریدی، بپذیری. آن گاه خداوند به فرشتگان فرمود: شما را گواه میگیرم که شفاعت عقل را در باره ی کسانی که او را در آنان خلق کرده ام، پذیرفتم.(1)

حکایت 179: نان مرغوب

« اسود» و «علقمه» می گویند: روزی بر علی(علیه السلام) وارد شدیم. در پیش آن حضرت طبقی بافته شده از لیف خرما بود، میان طبق دو گرده نان جوین مشاهده کردیم، نخالهی آرد جو بر روی نان ها آشکارا دیده می شد. علی (علیه السلام) نان را برداشت و بر روی زانوی خود گذاشت تا آن را بشکند. آن گاه با نمک میل فرمود. به کنیزی - که نامش فضه - بود گفتم: چه می شد اگر نخالهی این آرد را می گرفتی؟ فضه گفت: نان گوارا را علی(علیه السلام) بخورد، گناهش بر گردن من باشد.

در این هنگام علی (علیه السلام) تبسم نمود و فرمود: من خودم دستور داده ام نخاله اش را نگیرد.

گفتم: برای چه یا علی؟ فرمود: زیرا این طور نفس بهتر ذلیل می شود و مؤمنان از من پیروی خواهند کرد تا وقتی که به اصحاب ملحق شوم!(2)

کسی که پیرهن مهر تو ز تن بگند

به صد کفن اگر آید به حشر، عریان است

حکایت 180: مسافرخانه

سوید بن غفله» می گوید: روزی خدمت امیر المؤمنین (علیه السلام) شرفیاب شدم، آن زمانی که مردم به عنوان خلیفه با ایشان بیعت کرده بودند، دیدم آن حضرت بر روی حصیر کوچکی نشسته است. در آن خانه جز آن حصیر چیز دیگری نبود. عرض کردم: یا علی! بیت المالد؟