هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 165

می گویند: آن قوم متفرق شدند و هر یک به منزل خود رفتند. ملائکه ی آسمان می گویند: ما را ببرید تا [یا مالیدن بال های خود به آن مکان ] از آن مکان معطر شویم.(1) مخفی نماند که بوی بهشت آن قدر معطر است که اگر حور العین از گیسوی خود چیزی به این عالم بگشایند، اهل این عالم طاقت نیاورند و از بوی خوش آن هلاک شوند؛ اما بوی خوش مجالس ذکر فضائل و مصائب اهل بیت (علیه السلام) بر آن غلبه دارد.(2)

بگو به خادم جنت که خاک این مجلس

به تحفه بر سوی فردوس و عود مجمر کن

حکایت 188: وجه خدایی

شمس الدین احمد افلاکی در «مناقب العارفین» می نویسد:

روزی حضرت مولانا جلال الدین رومی] در تفسیر این آیت معنی غریب بیان می کرد که این که حق تعالی «کُلُّ شَیْءٍ هَالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ »(3) فرموده است، نه آن است که مدح خود می کند و بر بندگانش از قدم و بقا تفاخر می آرد که من باقی ام و شما فانی، بلک دعوت رحمت می کند که به کلی در من مستهلک شوید، چنانک وجود قطره در دریا تا در وجو کریم ما که إلأ وجهه باقی و ابدی شوید، چنانک گفت:

کُلُّ شَیْءٍ هَالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ

چون نئی در وجه او، هستی مجو

هر که اندر وجه ما باشد فنا

کل شیء هالک نبود جزا

زآنک در الأست او از گذشت

هر که در الأست او فانی نگشت(4)

حکایت 189: بر بال فرشتگان

از کثیر بن قیس روایت شده که با ابو الدرداء در مسجد دمشق نشسته بودیم، مردی نزدش آمد و گفت: ای ابو الدرداءا من از مدینه ( مدینه الرسول) نزد تو آمده ام برای حدیثی که به من رسیده است و تو آن را از پیامبر اکرم صلی الله علیه واله نقل کرده ای. ابو الدرداء گفت: برای تجارت به این جا آمده ای؟ مرد گفت: نه. ابو الدرداء گفت: انگیزه ی دیگری غیر از این03

1- جامع الدرر ج 2، صص 62- 63؛ به نقل از: کبریت احمر، ص 51
2- جامع الدرر ج 2، صص 62۔63
3- قصص، 88 ترجمه: همه چیز جز ذات (پاک) او فانی می شود.
4- مناقب العارفین ج 1، صص 504-503