هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 20

حکایت 17 : نماز سحرگاهان

سعید بن محمد بن جنید معروف به «ابن جنید» از دانشمندان و عرفای نامی قرن سوم به شمار می آید. او استادی زبردست و عالمی ناطق بود، ولی در سلک صوفیان روزگار می گذرانید. او در سال 297 هجری قمری از دنیا رفت.

یکی از علمای بزرگ آن عصر به نام جعفر خالدی می گوید: او را در عالم خواب دیدم، به او گفتم: خداوند با تو چگونه رفتار کرد؟ پاسخ داد: همه ی این اشارات و عبارات و رسوم و علوم (صوفیانه) که داشتم، به حالم سودی نبخشید، جز چند رکعت نمازی که در سحرگاهان می خواندم.»(1)

حکایت 18: آخرین نماز شهیدی عاشق

پیامبر اسلام برای دعوت مردم به اسلام افراد یا گروه هایی را به سوی قبایل مختلف در شبه جزیرهی عربستان اعزام می کرد تا آنها را به توحید و یکتاپرستی و پرهیز از شرک فرا خوانند. برخی قبایل مانند عضل و قاره که با ظهور اسلام، منافع شان را در خطر میدیدند، با مسلمانان از در نفاق و دورویی در آمدند و از رسول اکرم صلی الله علیه واله نمایندگانی را برای ارشاد و تبلیغ قبایل خود درخواست کردند. پیامبر صلی الله علیه واله هم گروهی را به سرپرستی مرند به سوی آنها اعزام کرد. آنها در منطقه ای به نام رجیع در خارج مدینه با توطئه و نقشه ی قبلی نمایندگان پیامبر صلی الله علیه واله را محاصره کردند که در اثر درگیری تعدادی از مسلمانان به شهادت رسیدند و دو نفر نیز به نام های زید و خبیب به اسارت منافقین در آمدند.

منافقین برای خوش خدمتی، این دو مسلمان را به کفار قریش تحویل دادند. کفار هم زید را در دم شهید کردند و تصمیم گرفتند خبیب را در تنعیم به دار بیاویزند.

خبیب در کنار چوبه دار از سران قریش خواست که اجازه بدهند دو رکعت نماز بخواند. کفار با پیشنهاد خبیب موافقت کردند و خبیب با آرامش و توجه به نماز ایستاد.

بی توجهی وی نسبت به مرگ، اطرافیان را به شدت شگفت زده کرد. خبیب، پس از نماز رو به کفار کرد و گفت: اگر نبود که گمان کنید من از ترس مرگ نمازم را طولانی می کنم، به این زودی از عبادت خدای سبحان فارغ نمی شدم.

خبیب را به دار آویختند، در حالی که لبانش به یاد خدا می جنبید و آخرین کلامش این بود: پروردگارا! تو شاهدی که یک دوست در اطرافم نیست تا سلام من را به حبیبم برساند،