هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم صفحه 24

حکایت 22: گناه کارترین عضوا

امام علی (علیه السلام) در نهج البلاغه در سخنی تربیتی و اخلاقی دربارهی ضرورت کنترل زبان می فرماید: اللِّسانُ سَبُعٌ ، إن خُلِّیَ عَنهُ عَقَرَ . ؛ زبان ( تربیت نشده)، درنده ای است که اگر رها شود، میگزد.(1) پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) نیز دربارهی مسئولیت زبان می فرماید: یُعَذِّبُ اللّه ُ اللِّسانَ بِعَذابٍ لایُعَذِّبُ بِهِ شَیْئا مِنَ الْجَوارِ حِ خداوند زبان را عذابی کند که هیچ یک از اعضا و جوارح را همانند آن عذاب نکند.(2)

حکایت 23: دل شکستن!

انس می گوید: نوجوانی از لشکر اسلام در روز څد شهید شد، او بر شکم خویش از شدت گرسنگی سنگی بسته بود. پس از شهادت وی مادرش خاک را از سر و صورت فرزندش کنار زد و گفت: عزیزم! بهشت گوارایت باد.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) خطاب به مادر شهید فرمود: از کجا می دانی؟ شاید سخنان بی ربطی گفته باشد (و دلی را به درد آورده ) که محاسبه شود و از سخنی که برای او ضرری نداشته ( یعنی باید برای حقانیت میگفته) خودداری کرده باشد.(3) تا توانی دلی به دست آور

دل شکستن هنر نمی باشد

حکایت 24: دوستیی که بریده شد

شاید کسی گمان نمی برد که آن دوستی بریده شود و آن دو رفیق که همیشه ملازم یکدیگر بودند، روزی از هم جدا شوند. مردم یکی از آنها را بیش از آن اندازه که به نام اصلی خودش بشناسند به نام دوست و رفیقش میشناختند. معمولا وقتی که می خواستند از او یاد کنند، توجه به نام اصلی اش نداشتند و می گفتند: «رفیق...

آری او به نام «رفیق امام صادق» معروف شده بود، ولی در آن روز که مثل همیشه با یکدیگر بودند و با هم داخل بازار کفاش ها شدند، آیا کسی گمان می کرد که پیش از آن که آنها از بازار بیرون بیایند، رشته ی دوستی شان برای همیشه بریده شود؟!

1- نهج البلاغه حکمت 60
2- اصول کافی ج 2، ص 94.
3- راه روشن ( ترجمه المحجه البیضاء) ج 5، ص 274.